Ο Απόστολος Παύλος ζητούσε να έχει ένα σκουλήκι στην σάρκα του («σκόλοπα εν τη σαρκί») για να μην είναι αλαζόνας («ίνα μη υπεραίρομα»), να μη διαπράττει την υπέρτατη ύβριν της υπεροψίας και της αλαζονείας.
Τη φράση αυτή προσπαθούμε να την κάνουμε τρόπο ζωής γιατί ξέρουμε πως, ακόμα κι αν εμείς πούμε ή γράψουμε κάτι σημαντικό, αυτό έγινε γιατί κάποιες δυνάμεις το επέτρεψαν να γίνει (μεταφυσική ερμηνεία) ή γιατί αντανακλάστηκε σωστά η αντικειμενική πραγματικότητα στο κεφάλι μας (υλιστική, μαρξιστική ερμηνεία), σε καμιά πάντως περίπτωση δεν οφείλεται στο ταπεινό, παροδικό και αδύναμο Εγώ μας.
Γι’ αυτό και όσες φορές δεχτήκαμε επιθέσεις από «τσογλανοπαρέες που κάνουν κριτική», για να θυμηθούμε το Σαββόπουλο («Αχαρνής»), όχι μόνο δεν απαντήσαμε, αντιθέτως όταν συγκυριακά συναντήσαμε κάποιους απ’ αυτούς στο δρόμο της ζωής, τους αντιμετωπίσαμε σα να μην είχαμε καν διαβάσει τους λιβέλους τους.
Αυτά τα γράφουμε για να εξηγήσουμε πως τα αποσπάσματα που θα διαβάσετε δεν έχουν σκοπό να «ευλογήσουν» τα γένια μας (που τώρα πια δεν έχουμε!) αλλά για να δείξουμε πώς η Τέχνη μας μπορεί να έχει ικανότητα να προ-ορά όσο καμιά άλλη μελλοντολογική τέχνη και θεσμικά κατοχυρωμένη επιστήμη.
Γράφαμε λοιπόν το Γενάρη του 2000 στον «ΑΣΤΡΟΛΟΓΟ», τεύχος 1/2000, αρθ. 8, σελ. 86-91 στο άρθρο μας με τίτλο: «Το ωροσκόπιο του Millennium» τα εξής και σεις, αφού τα διαβάσετε, βγάλετε τα συμπεράσματά σας αβίαστα:
«Ο κόσμος του χρήματος ‘’εκτοπίζει’’ τους παραδοσιακούς πολιτικούς και ωμά κυβερνά, μέχρι να καταστραφεί». (Ήδη ο πορτογάλος πολιτικός και πρώην πρωθυπουργός Μάριο Σοάρες δήλωσε σε συνέντευξή του στον Παύλο Τσίμα, που προέβαλλε το Mega πως «οι πολιτικοί τελείωσαν και κυβερνούν πια οι αγορές». Οι αόρατες αυτές λοιπόν «αγορές» που μπορούν πια να παραμερίζουν κυβερνήσεις, έχουν πια εκτοπίσει τους πολιτικούς αλλά και την πολιτική.
«αλλάζει άρδην και βίαια όλο το σκηνικό του συστήματος αξιών και της οικονομίας, μέσα από μια νέα μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση» (νομίζω δεν χρειάζονται σχόλια, απλώς θυμηθείτε πως αυτό γράφτηκε πριν 12 χρόνια).
«ο καπιταλισμός βρίσκει μόνος του υπερβάσεις των κρίσεών του και, ίσως, βρει νέα μορφή μετεξελισσόμενος, μετά όμως από βίαια γεγονότα (π.χ. πόλεμος). Σκεφθείτε απλώς πόσοι πόλεμοι έγιναν από το 2000 και μετά: Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη είναι οι πιο γνωστοί· σκεφτείτε επίσης πως πια τα συμφέροντα του κεφαλαίου προωθούνται από υπερεθνικά σύνολο που ελέγχονται από τις περίφημες «αγορές» ή, αν θέλετε, εξαρτώνται από αυτές ποικιλοτρόπως.
«το τέλος του σημερινού status quo φαίνεται μάλλον σίγουρο».
Σήμερα ποιος πια το αμφισβητεί;
Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο αυτό το άρθρο που το θεωρούμε σχεδόν «προφητικό», όπως θα διαπιστώσατε και εσείς από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε. Ίσως αργότερα το παραθέσουμε αυτούσιο και ολόκληρο στον ιστότοπό μας.
Πάντως είναι στο τεύχος 8, Γενάρης 2000, του περιοδικού «Αστρολόγος».
