Το πεπρωμένο θύελλα σωστή /Ο άνθρωπος ανήμπορο κλαδί /Πότε η θύελλα ψηλά το ανεβάζει /πότε στα Τάρταρα το κατεβάζει /

κι όταν το πάει με χάρη στα ψηλά /Καυχιέται το κλαδάκι για τα δικά του τα φτερά!


Hieronymus Lorn



Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

3η Κάρτα ALBUS (Λευκός)






Για να κατανοήσουμε την σημασία αυτής της κάρτας πρέπει οπωσδήποτε να λάβουμε υπ’ όψιν πώς το χρώμα αυτό είναι χρώμα καθαρότητας, φωτός και συνδέεται με κάθε μορφή διευκρίνισης.

Αυτό θα το καταλάβουμε ακόμη καλύτερα αν πάρουμε υπ’ όψιν πως η κάρτα αυτή συνδέεται με διανοητικές διαδικασίες και αυτό φαίνεται και από την λέξη κλειδί που έχει αλλά και από την ζωδιακή της σύνδεση: η λέξη κλειδί της είναι η λέξη μνήμη και ανάμνηση, που είναι διαδικασίες καθαρά διανοητικές, ενώ το ζώδιο με το οποίο συνδέεται είναι το διανοητικό και εγκεφαλικό ζώδιο του Ερμή, οι Δίδυμοι που διακρίνεται από την έφεσή του για τη γνώση. Ας δούμε λοιπόν πώς συνδέεται η μνήμη, η ανάμνηση και οι Δίδυμοι στο φόντο της «Λευκότητος», που είναι η λέξη κλειδί αυτής της κάρτας.

Κατά τον Πλάτωνα η γνώση είναι ανάμνηση, πριν ενσαρκωθούμε, σε ένα προ σωματικό στάδιο είχαμε δει τα αρχέτυπα, τις ιδέες από τις οποίες προκύπτουν όλα τα αισθητά· γι’ αυτό το λόγο, έχοντας δει για παράδειγμα το αρχέτυπο, την ιδέα της ομορφιάς, όταν ενσαρκωθούμε και δούμε ένα ωραίο φυτό, καταλαβαίνουμε πως είναι ωραίο γιατί έχουμε αίσθηση του ωραίου, μιας και γνωρίσαμε την ίδια την ομορφιά. Άρα λοιπόν είναι φυσικό να συνδέεται η ανάμνηση (σύμβολο αυτής της κάρτας) με την μνήμη (άλλο σύμβολό της) αλλά και με το ζώδιο της μάθησης, τους Διδύμους.

Πώς τώρα με όλα αυτά συνδέεται το άσπρο; Είναι απλό, το άσπρο συνδέεται με φως και όταν γνωρίζουμε κάτι πραγματικά το «φωτίζουμε» αλλά και οι ίδιοι μπαίνουμε στο φως της γνώσης.

Για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε πρέπει να έχουμε μνήμη (π.χ. πως θα μάθω μια ξένη γλώσσα, αν δε θυμάμαι το λεξιλόγιό της), θα πρέπει επίσης να μην έχουμε καμία προκατάληψη, να είμαστε «καθαροί», αγνοί όπως το άσπρο φως, να μην έχουμε καμία ιδιοτέλεια ή συμφέρον. Μόνο έτσι θα κατακτήσουμε την γνώση.

Μνήμη, ανάμνηση, αγνότητα, ανιδιοτελής γνώση συνδέονται στα πλαίσια αυτής της κάρτας.

Αυτή η κάρτα όμως δηλώνει και διευκρίνιση δεδομένων, ξεκαθάρισμά τους, αξιοποίησή τους· δηλώνει επίσης αναμνήσεις που πρέπει να μένουν γιατί έχουν χρησιμότητα (π.χ. αν έχουμε μάθει να δίνουμε πρώτες βοήθειες καλό είναι να μην το ξεχνάμε, γιατί είναι πάντα μια χρήσιμη γνώση που καλό είναι να βρίσκεται στο «σκληρό δίσκο του μυαλού» για να είναι αξιοποιήσιμη σε κάθε κρίσιμη περίπτωση).

Τέλος η κάρτα αυτή δηλώνει και «συμφιλίωση» και έτσι συνδέεται πάλι με το λευκό χρώμα της αγνότητας που ξέρει και να συγχωρεί.

Συνδέεται όμως και με τον πλανήτη της συμφιλίωσης και της συνεργασίας, την Αφροδίτη, που μην το ξεχνάμε εσωτερικά κυβερνά το ζώδιο των Διδύμων, το ζώδιο με το οποίο συνδέεται η κάρτα αυτή.

Φυσικά η κάρτα αυτή σε αρνητική θέση μπορεί να δηλώνει μνησικακία, έλλειψη συμφιλίωσης, πολεμική και δυσκολία επίτευξης διανοητικών στόχων.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Παρασκηνιακά φεγγάρια του Σκορπιού




Τώρα που γράφουμε αυτό το κείμενο η κατάσταση στη χώρα είναι εξαιρετικά τεταμένη σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό. Όλα τα σενάρια είναι επί τάπητος ….

Πριν προχωρήσουμε στα φεγγάρια του Νοέμβρη, θα θέλαμε να κάνουμε μια αναφορά σε ένα σημαντικό παγκόσμιο πολιτικό γεγονός που συνέβη στα μέσα Ιουνίου 2011. 

Στην Πορτογαλία έγιναν εκλογές και προέκυψε νέα κυβέρνηση που, όπως και η προηγούμενη, θα υλοποιήσει το πρόγραμμα του Δ.Ν.Τ. Ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Μάριο Σοάρες (θα τον θυμόσαστε, οι κάπως μεγαλύτεροι) σε συνέντευξή του στον Παύλο Τσίμα, που μετέδωσε το Mega, δήλωσε πως πια έχουμε το «τέλος» της πολιτικής και των πολιτικών και πως η διακυβέρνηση γίνεται από τις «αόρατες» αγορές, τους ισχυρούς του χρήματος.

Εμείς, πριν 12 χρόνια, στα πλαίσια της στήλης μας στο περιοδικό Αστρολόγος,  το Γενάρη του 2000, τεύχος 8, σελ. 86-91, σε άρθρο μας με τίτλο «Το ωροσκόπιο του Millennium», σελ. 90, γράφαμε κατά λέξη αυτό που τώρα είναι πραγματικότητα και διαπίστωσε και ο Μάριο Σοάρες: «Ο κόσμος του χρήματος «εκτοπίζει» πια τους παραδοσιακούς πολιτικούς και ωμά κυβερνά... αλλάζει άρδην και βίαια όλο το σκηνικό του συστήματος αξιών και της οικονομίας μέσα από μια νέα μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση».

Νομίζουμε πως η ακρίβεια της τέχνης μας είναι ξεκάθαρη· το 2000 δεν υπήρχε ούτε υποψία οικονομικής κρίσης, Με τα εργαλεία που μας προσφέρει η τέχνη μας, προσδιορίστηκε όχι μόνο το μεγαλύτερο γεγονός της δεκαετίας, η οικονομική κρίση, αλλά ακόμα περισσότερο προσδιορίστηκε και η μεγάλη δομική αλλαγή στο σύστημα διακυβέρνησης, η αντικατάσταση των πολιτικών από τον κόσμο των «αγορών», όπως εύστοχα εντόπισε και ο Πορτογάλος πολιτικός. Αξίζει να διαβάσετε αυτό το άρθρο, (το οποίο και έχουμε δημοσιεύσει σε αυτόν εδώ τον ιστοτοτοπο) γιατί πιστεύουμε πως είναι από εύγλωττο έως και... προφητικό και αυτό το λέμε όχι για να «ευλογήσουμε τα γένια μας» (μακριά από μας η έπαρση και η ματαιοδοξία, πιστέψτε με) αλλά για να δείξουμε τη λειτουργικότητα της τέχνης μας που μπορεί να αποκωδικοποιεί τα «σήματα» του μακρόκοσμου και να βγάζει απ’ αυτά συμπεράσματα για τον ανθρώπινο μικρόκοσμο.

Ας πάμε τώρα στα φεγγάρια του Σκορπιού, που γίνονται λίγο πριν τις δυναμικές εκλείψεις του επόμενου μήνα και που επηρεάζουν ζωτικά σημεία του ωροσκοπίου της χώρας μας. Ξεκινάμε λοιπόν με τη Νέα Σελήνη που γίνεται φυσικά στο ζώδιο του Σκορπιού και πολύ κοντά στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου.

Η ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ

Η Νέα Σελήνη γίνεται στις 3ο Σκορπιού, στην απόλυτη πτώση της Σελήνης, σημείο που συνδέεται κατεξοχήν με χρηματοοικονομικά και σημείο στο οποίο σημαντικά στελέχη της νυν κυβέρνησης Παπανδρέου έχουν σημαντικά σημεία ή πλανήτες.


 Την ίδια μέρα έχουμε Ερμή και Αφροδίτη στις 20ο και 22ο του Σκορπιού αντίστοιχα, σε επίσης «βαριές» μοίρες και σε εμπλοκή με πολύ ισχυρά μεσοδιαστήματα. Ο Άρης στις 22ο Λέοντα (σε κρίσιμη μοίρα κι αυτός, όπως ο Ερμής και η Αφροδίτη) σε ακριβή τετράγωνο με τους δύο παραπάνω πλανήτες και σε εμπλοκή με τα ίδια βαριά μεσοδιαστήματα που εμπλέκονται κι αυτοί και που θα αναλύσουμε παρακάτω. Ο Κρόνος στις 21ο Ζυγού, στην απόλυτη έξαρση του, ο Δίας στις 5ο Ταύρου ανάδρομος, σε τρίγωνο με Πλούτωνα, που είναι στις 5ο Αιγόκερω (αυτό είναι το πολύ θετικό αυτής της Νέας Σελήνης), ο Ουρανός στις 1ο Κριού και ο Ποσειδώνας στις 28ο Υδροχόου, στον Ερμή της Ελλάδας.

Ήλιος/ Δίας, 4ο Λέοντα σε εμπλοκή με τη Νέα Σελήνη, κάτι που είναι σίγουρα πολύ θετικό.

Άρης/ Κρόνος, 21ο Παρθένου, σε ακριβέστατο τετράγωνο και αντίθεση με Σελήνη και Αφροδίτη της Ελλάδας αντίστοιχα, κάτι που θεωρούμε εξαιρετικά ισχυρό αλλά και δύσκολο.

Κρόνος/ Πλούτωνας, 28ο Σκορπιού, σε εμπλοκή με τον Ποσειδώνα της ημέρας αλλά και με Ερμή της Ελλάδας. Βαριά κι αυτή η εμπλοκή.

Κρόνος/ Β. Δεσμός στις 19ο Σκορπιού, σε εμπλοκή με Αφροδίτη, Ερμή, και εν μέρει με τον Άρη, κάτι που επιτείνει τις ήδη σκληρές όψεις που έχουν αυτοί οι 3 πλανήτες μεταξύ τους .

Στο ωροσκόπιο που καταστρώνουμε για τη Νέα Σελήνη ο Ωροσκόπος είναι στις 15ο Καρκίνου και το M/C στις 27ο Ιχθύων. Αξιοπρόσεκτο επίσης είναι πως οι Δεσμοί της Σελήνης βρίσκονται στις 15ο Τοξότη/ Διδύμων ακριβώς στον Άρη της Ελλάδας. Ας δούμε λοιπόν πώς μπορεί να εκφραστεί αυτή η «αποδομητική» Σκορπίσια Νέα Σελήνη που, στο ωροσκόπιο που καταστρώνουμε γι’ αυτήν, γίνεται ακριβώς στην ακμή του 5ου οίκου και στο γενέθλιο ωροσκόπιο της Ελλάδας γίνεται στον 6ο οίκο, οίκο που συνδέεται με δημόσια τάξη αλλά και καθημερινή ζωή.

Αξίζει να σημειώσουμε πως η Νέα Σελήνη κάνει ακριβέστατες σκληρές όψεις 45ο και 135ο με τους Δεσμούς της Σελήνης της Ελλάδας, κάτι που της προσδίδει και ένα «καρμικό» περιεχόμενο, πολύ περισσότερο που οι διελαύνοντες Δεσμοί της Σελήνης είναι πάνω στον Άρη της Ελλάδας και με αντισκιά στον ωροσκόπο της Νέας Σελήνης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τον «αποσυμβολισμό» της.

Νέα Σελήνη στο Σκορπιό συνδέεται πάντοτε με θέματα χρηματοοικονομικά, πολύ περισσότερο που γίνεται σε μοίρα που είναι καθαρά «μοίρα χρήματος»· δείχνει επίσης και παρασκήνια, ακόμα και υπονομευτικά γεγονότα σ’ αυτόν τον τομέα, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Οι εμπλοκές της με το Δία συνηγορεί για γέννηση κάτι καινούργιου, ευνοεί ενωμένες προσπάθειες, κάθε μορφή συλλογικότητας, επειδή όμως η εμπλοκή γίνεται με δύσκολη όψη (αντίθεση) μπορεί να υποδηλώνει και φαινόμενα αλαζονείας, υπερηφάνειας, καθώς και συγκρούσεις με το νόμο, διαφωνίες σε πλαίσιο συνεργασίας, ένταση σε επίπεδο σχέσεων.

Νέα Σελήνη σε εξάγωνο (θετική όψη) με Πλούτωνα, είναι κάτι που ευνοεί πραγματοποίηση νέων ιδεών, κάποιο ευχάριστο τελείωμα, πέρασμα σε καινούργιες καταστάσεις με σχετικά εύκολο τρόπο.

Κρόνος/ Β. Δεσμός σε εμπλοκή με Ερμή δείχνει δυσκολία σε συνεννοήσεις, συζητήσεις, κάποιες φορές ακόμα και δυσάρεστα νέα. Σε εμπλοκή με Αφροδίτη είναι ένδειξη χωρισμών, δύσκολος δείκτης για θέματα οικονομικά και σε εμπλοκή με Άρη μπορεί να δείχνει μια μεγάλη στενοχώρια στα πλαίσια μιας ομάδας.

Άρης/ Κρόνος σε ακριβέστατη εμπλοκή με Σελήνη και Αφροδίτη Ελλάδας δείχνει στενόχωρη κατάσταση για το λαό, δύσκολος οιωνός για την οικονομία και είναι επίσης δύσκολος οιωνός για μια γυναίκα του δημοσίου βίου.

Ήλιος/ Δίας σε εμπλοκή με νέα Σελήνη είναι ένδειξη για μια «τυχερή στροφή» έστω και μέσα σε πλαίσιο κρίσης, διαφωνιών, χωρισμών, ακόμα και εντάσεων.

Άρης/ Β. Δεσμός, Άρης Ελλάδας με διελαύνοντα Β. Δεσμό σε ακριβέστατη σύνοδο δείχνει κι αυτό σχέσεις, συνεργασίες, νέες ενώσεις που προκύπτουν μετά από διάλυση ή μεταμόρφωση υπαρχουσών ενώσεων. Είναι όμως κι αυτό ένδειξη εντάσεων και καβγάδων.

Κρόνος/ Πλούτωνας σε τετράγωνο με Ποσειδώνα και Ερμή Ελλάδας είναι κάτι που δείχνει ανακρίβεια, ψευτιά, ένδειξη για «κλονισμένα νεύρα» και για πολύ «θολές» καταστάσεις σε επίπεδο εξουσίας. Είτε δηλαδή η εξουσία λειτουργεί με ψευτιές και ανακρίβειες, είτε υπάρχει τεράστια σύγχυση σε θέματα εξουσίας.

Πάντως, κι αυτό πιστεύουμε πως είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της Νέας Σελήνης, η εμπλοκή της Ν. Σελήνης με τους Δεσμούς της Σελήνης της Ελλάδας, δείχνει πως έστω σε δύσκολες συνθήκες, υπάρχει μια διάθεση συνεργασίας, καινούργιες επαφές και σχέσεις που δείχνουν πως πάμε σε ένα νέο σκηνικό σε όλα τα επίπεδα.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Το μαντικό σύστημα του Παράκελσου - 2η ΚΑΡΤΑ AMISSIO



Η δεύτερη κάρτα συνδέεται με το ζώδιο του Ταύρου, ζώδιο που συνδέεται με οικονομικά και με ασφάλεια στη καλή του εκδοχή ενώ στην αρνητική συνδέεται με κάθε μορφή υλισμού και κτητικότητας.


Η λέξη κλειδί που δίδεται γι’ αυτήν την κάρτα είναι η λέξη «σπουδή», συγκεκριμένα στη Γερμανική version αυτών των καρτών χρησιμοποιούν τη λέξη «Erlernen» που κατά λέξη σημαίνει εκμάθηση.

Ίσως κάποιος αναρωτηθεί πως ο Ταύρος, ζώδιο πρακτικότητας, συνδέεται με γνωσιακές διαδικασίες. Αυτό θα το κατανοήσουμε καλύτερα μόνο αν πάρουμε υπόψη πως η γνώση είναι κυρίως αποτέλεσμα εμπειρίας και η εμπειρία απαιτεί πρακτική δράση.

Όπως κάναμε και με την προηγούμενη κάρτα που, για να την ερμηνεύσουμε, πήραμε υπ’ όψιν και τον εσωτερικό κυβερνήτη, έτσι και σε αυτήν την κάρτα καλό είναι να πάρουμε και τον εσωτερικό κυβερνήτη του Ταύρου, τον Ήφαιστο, ο οποίος σφυρηλατούσε το ατσάλι στη φωτιά· έτσι και η γνώση αποκτάται όταν σφυρηλατηθούμε στην εμπειρία. Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι «εμπειρία απειρίας κρατεί».

Αφού εξηγήσαμε γιατί η κάρτα 2 συνδέεται με σπουδή, ας εξηγήσουμε και την λατινική της ονομασία (Amissio) που σημαίνει απώλεια, πώς συνδυάζεται αυτή η λέξη με το ζώδιο του Ταύρου αλλά και με τη λέξη κλειδί της κάρτας που είναι σπουδή· αυτό θα το καταλάβουμε μόνο αν εμπεδώσουμε πως αυτές οι «μαγικές» κάρτες του Παρακέλσου υπάρχει πάντα και μία αρνητική παράμετρος που ενεργοποιείται όταν πέσουν αντεστραμμένες ή όταν στο κατάστρωμα βρεθούν στην αρνητική θέση 3 (opposision).

Αφού λοιπόν έχουμε και μία αρνητική παράμετρο η αρνητικότητα αυτής της κάρτας θα έχει να κάνει με κάτι αρνητικό που να συνδέεται με το ζώδιο του Ταύρου και αυτό μπορεί να είναι η ανασφάλεια μήπως χαθούν υλικά αγαθά ή ακόμα και η ίδια η απώλειά τους. Γι’ αυτό και αυτή η κάρτα έχει τη λατινική ονομασία «Απώλεια» και αυτή η σημασία της εκδηλώνεται όταν είναι σε αρνητική θέση ή όταν είναι αντεστραμμένη. Επίσης αυτή η κάρτα μπορεί να δηλώνει και προετοιμασία εργασίας και έτσι πάλι εξηγείται η άλλη της ονομασία η «Σπουδή», με την σημασία βέβαια της φροντίδας ή του ενδιαφέροντος· γι’ αυτό και η τελευταία της σημασία έχει να κάνει μ’ αυτό ακριβώς, ενδιαφέρον για κάποιον ή για κάτι, το οποίο ενδιαφέρον μας οδηγεί σε σπουδή γι’ αυτόν και αυτή η σπουδή εντείνεται περισσότερο όταν νιώθουμε να υπάρχει φόβος απώλειας.

Κλείνοντας αυτή την κάρτα, για να εμπεδώσετε καλύτερα τις σημασίες της και το πως αυτές εμπλέκονται μεταξύ τους, ας δούμε ένα υποθετικό παράδειγμα: έστω πως κάποιος ρωτά για θέματα οικονομικά και η κάρτα πέσει όρθια και σε καλό σημείο του καταστρώματος· αυτό δηλώνει πως για τον τομέα αυτό εύνοια υπάρχει αλλά θα πρέπει να μην «κάθεται με σταυρωμένα χέρια», να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες, να δείξει σπουδή και ενδιαφέρον και βέβαια να προγραμματίζει και να προετοιμάζει τις εργασίες του.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Η γλώσσα της θεραπείας: Μέρος 2ο


Η γλώσσα της θεραπείας: Μέρος 2ο
H ιστορία μιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη

του Jean-Jacques CREVECOEUR



Νέο αξίωμα Νο 7:

Δε σώζεται η ζωή του ασθενούς αφαιρώντας του ένα όργανο.



Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο αξίωμα, σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα, θα καταλάβετε ότι αυτό που ευρέως αποκαλείται ασθένεια δεν είναι παρά η έκφραση μιας ανισορροπίας (μη ορατή διαδικασία) που προσπαθεί να επανέλθει σε ισορροπία (ορατή διαδικασία). Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, το όργανο πρέπει να θεωρείται μόνο ως το σημείο εκδήλωσης μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφραστεί η διαδικασία της θεραπείας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι η πρωταρχική αιτία! Η αιτία, αυτό το είδαμε ήδη, είναι η εσωτερική σύγκρουση, το έντονο στρες, το οποίο όταν λυθεί, ξεπεραστεί, επιτρέπει τη θεραπεία.

Όταν αφαιρούμε το όργανο, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αφαιρούμε ένα σημείο εκδήλωσης της ασθένειας. Και αν η εσωτερική σύγκρουση μένει ακόμη ενεργή, ο οργανισμός θα βρει άλλα σημεία, συνήθως γειτονικά, για να συνεχίσει να εκδηλώνει αυτό που έχει ανάγκη να εκδηλώσει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες γυναίκες, αφού υποβλήθηκαν σε ολική αφαίρεση στήθους, παρουσιάζουν γάγγλια ενώ άλλες όχι. Οι πρώτες δεν έχουν ακόμη λύσει το στρες που είναι υπεύθυνο για τον καρκίνο τους και γι’ αυτό συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα.

Αυτά τα επτά νέα αξιώματα που σας προτείνω να σκεφτείτε, είναι αποτέλεσμα δικής μου σύνθεσης μετά από 15 χρόνια ενασχόλησής μου σε βάθος με τις παραδοσιακές και τις διάφορες ολιστικές ιατρικές. Με ενέπνευσαν επίσης οι ανακαλύψεις που έκαναν επιστήμονες που είχαν το θάρρος να βγουν από την πεπατημένη της μοναδικής κυρίαρχης και ολοκληρωτικής σκέψης που είναι διαδεδομένη στην επιστημονική κοινότητα. Θα μπορούσα να παρουσιάσω τις εργασίες πολλών ερευνητών, αλλά θα περιοριστώ στο πλαίσιο αυτού του άρθρου στις εργασίες του γιατρού Χάμερ (Γερμανία) και του γιατρού Σαμπά (Γαλλία).

Η νέα ιατρική του γιατρού Hamer

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρη στις περιστάσεις, στην τύχη και στη λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής: “Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.” Παρατήρησε, λοιπόν, ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπλέον, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.

Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.
Ο καρκίνος των πνευμόνων αντιστοιχεί στον έντονο φόβο του θανάτου.
Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί στην έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).
Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).
Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας).
      Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του) σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σ’ αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση - εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πούμε αλλιώς: όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο.



Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σ’ αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως “αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες”: Έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες κ.λπ. χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική. Κι όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι και ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ, στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί απ’ αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με εμφανέστατο τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία. Χωρίς σχόλιο. 

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των “εσωτερικών συγκρούσεων”


Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Αν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από τη ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της.

Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με τη σωματική της επιβίωση, όταν, επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει: τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές: αν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · αν το σκάσει αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.

Εκείνη τη στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού: κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δε μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου: ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά, μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, αν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων. Συμπέρασμα: χάρη σ’ αυτόν τον προγραμματισμό, τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.



Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού ! Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο κ.λπ.

Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.

Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας;

Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε με ποιον τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα:

Αν, ξαφνικά, βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία·
Αν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτήν τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία σαν να ήταν πραγματική·
Αν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σαν να ήταν πραγματική·
Και, τέλος, αν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σαν να ήταν πραγματική.
Αν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα πως ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής. Έτσι, αν μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: “αυτό δε θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω”, και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σαν να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε.
Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς είναι ότι αν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, αν παραμείνετε στις θέσεις σας, αν δεν τον συγχωρέσετε, δε θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια, ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια: αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δε θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.

Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει. Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.

Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, αν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.

Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε ;

Στο τελευταίο μου βιβλίο “Η γλώσσα της θεραπείας” έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας. Στο πλαίσιο αυτού του άρθρου μού φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους.

Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε απ’ όλα αυτά είναι ότι από τη μια ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ κι από την άλλη ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά.

Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα ότι αν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε. Πώς; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει: το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία - μία, για να εξετάσουμε με ποιον τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν.

Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας: πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με τον κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε, βέβαια, ότι κάτι δε μας ταιριάζει, αλλά δε γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δε γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας σχετικά με το τι θέλουμε και τι δε θέλουμε, τι μπορούμε και τι δε μπορούμε. Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δε θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.

να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας: Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται, εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται, ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα: να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας οδηγεί στην απογοήτευση, αφού, μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε: στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)].

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις με σεβασμό στους άλλους: πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δε συνέβη να μην τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό αλλά και σταθερά, με θάρρος; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος: θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δε λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μη λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλον, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει. Το να τολμάμε τη σύγκρουση είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι: συχνά έχω παρατηρήσει ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δε δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε. Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως!), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι, επίσης, το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά ούτε κακά: η συμβουλή μου είναι να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει ως ευκαιρία που μας προσφέρεται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.


οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα: Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία αν δε δράσουμε πραγματικά. Συχνά μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή, ακόμα χειρότερα, επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δε θα σταματήσει ποτέ.

να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε ότι πολλοί ασθενείς στο τέλος της ζωής τους αισθάνονταν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν μ’ αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Νομίζω ότι δε χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας, για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω ότι το να κλείνω ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου με βοηθά να διατηρώ την ισορροπία μου και να μη δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

να συγχωρούμε: τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι να συγχωρήσουμε τον άλλον για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλον τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο κι αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννά τον πόνο μας ή τη χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Συμπεράσματα

Στο τέλος αυτού του άρθρου θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα - πρώτα δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανή στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Αν κάποια απ’ αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα. Και, κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ εδώ και 18 χρόνια.

Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο: η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δε συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου - κάπου αρρωσταίνουμε, δε θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Και, τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω απ’ αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη. Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δε θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. 

Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε; 

Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ 2011



Η Πανσέληνος γίνεται στις 12 Οκτώβρη 2011, ώρα 5.05π.μ. (θερινή) στη 18ο του Κριού/ Ζυγού σε σύνοδο με τον Κρόνο, που είναι στις 19ο Ζυγού, στην απόλυτη πτώση του Ήλιου, ενώ η Σελήνη είναι στην απόλυτη έξαρση του Ήλιου. Ο Ωροσκόπος του ωροσκοπίου που καταστρώνουμε για την Πανσέληνο είναι στις 18ο Παρθένου, πάνω στο Β. Δεσμό της Ελλάδας και το M/C στις 16ο Διδύμων, απέναντι από τον Άρη της Ελλάδας· πάνω στον Άρη της Ελλάδας είναι και ο Βόρειος Δεσμός, ενώ ο Νότιος είναι πάνω στο M/C της Πανσελήνου. Ο Άρης στις 14ο Λέοντα ενεργοποιεί την αντίθεση Ήλιου-Κρόνου της Ελλάδας, που είναι στις 14ο Λέοντα-Υδροχόου. 


Πολλά κοινά σημεία με το ωροσκόπιο της Ελλάδας έχει αυτή η Πανσέληνος, κάτι που το θεωρούμε ιδιαίτερα «σημαδιακό», πολύ περισσότερο που ενεργοποιούνται πολλαχώς οι Δεσμοί Σελήνης της Ελλάδας, αλλά και άλλα «ζωτικά σημεία» του ωροσκοπίου της Ελλάδας. Ας δούμε καταρχήν την συναστρία της Πανσελήνου με το ωροσκόπιο της Ελλάδας. Πάντως, «σημαδιακό», πάλι θεωρούμε πως τέτοια μέρα απελευθερώθηκε η χώρα μας από τους Γερμανούς. 


 Εντυπωσιακή φαίνεται η «συναστρία» Πανσελήνου και ωροσκοπίου της Ελλάδας και δείχνει πως έχουμε ακόμα μια ‘’Καρμική’’ Πανσέληνο, λόγω της εμπλοκής της Πανσελήνου με τους Δεσμούς της Σελήνης της Ελλάδας αλλά και λόγω της εμπλοκής των διελαυνόντων δεσμών της Σελήνης με τον Άρη της Ελλάδας (τον όρο «Καρμική» πανσέληνος τον είχαμε χρησιμοποιήσει και για την Πανσέληνο του Οκτώβρη 2009, και ήταν πράγματι «Καρμική», άλλαξε τελείως την όψη της Ελλάδας).

Ας προσέξουμε όμως κάποιες άλλες πολύ δυνατές εμπλοκές που υπάρχουν αυτή τη μέρα της πανσελήνου:

Ο άξονας Άρη/ Κρόνου εμπλέκεται ακριβέστατα με ωροσκόπο, Μεσουράνημα της Πανσελήνου, κάτι που δείχνει κάποιο οριστικό «τελείωμα» αλλά και αποδόμηση σχεδόν συνολική, πολύ περισσότερο που με αυτόν τον άξονα εμπλέκονται και οι Δεσμοί της Σελήνης της Ελλάδας.

Ο Άρης έχει σκληρή όψη 135ο με Ουρανό, κάτι που δηλώνει ένα «τεστ νεύρων», δείχνει επεμβάσεις κάθε μορφής.

Άρης/ Κρόνος σε εμπλοκή με Δεσμούς Σελήνης της Ελλάδας είναι επίσης ένδειξη ακόμα και για κάποιο ‘’θάνατο’’, κυριολεκτικό ή μεταφορικό· συνδέεται πάντως με καταστάσεις λύπης, ακόμα και πένθους.

Αφροδίτη στις 3ο Σκορπιού με αντισκιά σε σύνοδο με Ποσειδώνα, είναι κάκιστη ένδειξη για οικονομικά, όχι μόνο σε στενά εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Είναι επίσης ένδειξη απογοήτευσης.

Κρόνος/ Πλούτωνας σε εμπλοκή με Ποσειδώνα είναι ένδειξη για ανακρίβεια, ψευτιά, αστάθεια, δείχνει κινδύνους από νερό, χημικά και φυσικά, αυτό αφορά ευρύτερα σύνολα, όχι στενά τη χώρα μας.

Η σύνοδος Ήλιου - Κρόνου με εμπλοκή Σελήνης είναι ένδειξη δυσαρμονίας σε σχέσεις, ακόμα και χωρισμού.

Δύσκολη αυτή η Πανσέληνος για κάθε μορφή εξουσίας, αφού ο πλανήτης της εξουσίας, ο Κρόνος, βρίσκεται στην πτώση του Ήλιου αλλά και ο Ήλιος – άλλο σύμβολο της εξουσίας – είναι στην απόλυτη πτώση του.

Μεγάλες αλλαγές σε εξουσίες πάσης μορφής φαίνεται να υποδηλώνει αυτή η Πανσέληνος, όχι μόνο σε στενά εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πάντως η Σελήνη - σύμβολο του λαού και πρωταγωνιστής της Πανσελήνου – στην απόλυτη έξαρση του Ήλιου ενώ ο Ήλιος βρίσκεται στην απόλυτη πτώση του ίσως και να δηλώνει μεγάλη δυσφορία του λαού προς εξουσία πάσης μορφής και η οποία δυσφορία μπορεί να εκδηλώνεται πολλαχώς.

Άλλωστε ο άξονας της επανάστασης (Ουρανός/Ποσειδώνας) είναι σε εμπλοκή με Μεσουράνημα και Δεσμούς Σελήνης του ωροσκοπίου της Πανσελήνου, κάτι που μπορεί να δείχνει καταπίεση και λύπη, αλλά δείχνει και κάποιο νευρικό ξέσπασμα που προκύπτει από έλλειψη αντοχής.

Ας δούμε πώς θα εκδηλωθεί αυτή η Πανσέληνος που, υπόψη, γίνεται ακριβώς απάνω στη Σελήνη του νυν Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου.


Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Η γλώσσα της θεραπείας - Μερος 1ο





Επειδή ο ιστοτόπος αυτός έχει θέσει ως σκοπό του να προωθεί οτιδήποτε νεωτεριστικό, κρίνει απαραίτητο να γνωστοποιήσει στο ελληνικό κοινό τις σύγχρονες επαναστατικές θεωρίες της ‘’νέας ιατρικής’’ που αυτή τη στιγμή ανθεί σε γαλλόφωνες και γερμανόφωνες χώρες και που έχει ως κύριους εκπροσώπους, τρία διαμάντια της ιατρικής, το γερμανό Hammer , και τους γάλλους Jean-Jacques Crevecoeur και Claude Sabat.

Το κειμενο που ακολουθεί το έχει μεταφράσει από τα γαλλικά η ψυχοθεραπεύτρια Κα Κατερίνα Τριανταφύλλου, την οποία και ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά στον ιστότόπο μας .

Η γλώσσα της θεραπείας:
H ιστορία μιας επανάστασης στην ιατρική επιστήμη

του Jean-Jacques CREVECOEUR



“Είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μια πεποίθηση” έλεγε ο Αϊνστάιν. 

Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αντιστέκονται στις αλλαγές και στις καινοτομίες καταναλώνοντας γι’ αυτό ένα μέρος από την ενέργειά τους. Αυτό είναι γνωστό από παλιά. Ισχύει για όλους και ακόμη περισσότερο για τους επιστήμονες που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν τις νέες θεωρίες, επειδή αυτές θα αντιπροσωπεύουν πάντα απώλεια ισχύος, χρήματος και γοήτρου για εκείνους που αποτελούν το επιστημονικό κατεστημένο.

Όταν άρχισα τις σπουδές μου στις φυσικές επιστήμες, ήμουν πεπεισμένος ότι θα ερχόμουν σε επαφή με τη λαμπρή ομάδα των ανδρών και των γυναικών που αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην αφιλοκερδή έρευνα της αλήθειας και της γνώσης, με απώτερο στόχο να φέρουν την ευτυχία σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκείνη την εποχή νόμιζα ότι η επιστημονική διαδικασία βασιζόταν αποκλειστικά σε αντικειμενικά γεγονότα και ότι οι επιστήμονες επεδίωκαν ακούραστα να αναδείξουν τις σχέσεις αιτίας και αιτιατού που παρατηρούνται ανάμεσα στους διάφορους παράγοντες. Πίστευα, επίσης, ότι οι ερευνητές είχαν ανοιχτό μυαλό, ήταν ανοιχτοί στο διάλογο, αναθεωρούσαν συνεχώς τις διάφορες υποθέσεις και αποδέχονταν την αντιπαραβολή απόψεων.

Αφού αφιέρωσα 5 χρόνια της ζωής μου σ’ αυτόν τον κόσμο, αποφάσισα να τον εγκαταλείψω, ευτυχής που είχα διαμορφωθεί με τρόπο αυστηρό και κριτικό από εξαιρετικούς δασκάλους αλλά και απογοητευμένος από την αδιαλλαξία, τη στενοκεφαλιά, τις απάτες, το κυνήγι των δημοσιεύσεων και την υποδούλωση των επιστημόνων στους χορηγούς τους. Δεν είχα υποπτευθεί τότε ότι στον ιατρικό κόσμο, που υποτίθεται ότι είναι στην υπηρεσία της ζωής και της υγείας, οι προστριβές ήταν ακόμη πιο σκληρές και βίαιες.

Άρχισα τότε μια σειρά μαθημάτων κατάρτισης στη γενική φιλοσοφία (μετά τη διακοπή του διδακτορικού μου στις φυσικές επιστήμες) και συγχρόνως ήμουν για δύο χρόνια ερευνητής στην παιδαγωγική. Εκείνη την εποχή, το 1984, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την επιστημολογία της ιατρικής, δηλαδή την κριτική μελέτη της λειτουργίας της ιατρικής, των αξιωμάτων της, των μεθόδων συλλογιστικής της. Έτσι, βαθμιαία εξοικειώθηκα με όλα τα είδη της ιατρικής σκέψης, από την επιστημονική ιατρική μέχρι την κινεζική ιατρική κι ανάμεσά τους μια ολόκληρη σειρά θεραπειών οι οποίες αδίκως ονομάζονται “παράλληλες ιατρικές”.

Όντας επιστήμονας, φιλόσοφος και παιδαγωγός, έχω χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που διδάχτηκα για να συσχετίζω και να ελέγχω τη συνέπεια των διαδικασιών και των ανακοινώσεων. Κυρίως όμως έχω δοκιμάσει αρκετές από αυτές τις ιατρικές, γινόμενος ο ίδιος παρατηρούμενο πειραματόζωο και συγχρόνως παρατηρητής. Το συμπέρασμά μου: βιώνουμε στην ιατρική μια επανάσταση του ίδιου εύρους με αυτή που γνώρισε η φυσική με τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο κατά το δέκατο έκτο αιώνα. Και, όπως και εκείνοι οι αστρονόμοι και μαθηματικοί, έτσι και οι πρωτοπόροι αυτής της νέας προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας υφίστανται τις χειρότερες ενοχλήσεις, τις χειρότερες κατηγορίες και τις χειρότερες απειλές.
 
Γιατί η ιατρική βρίσκεται σε αδιέξοδο;

Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 οι ιδιωτικές συνομιλίες μου με συναδέλφους ερευνητές στον τομέα της ιατρικής και της βιολογίας μού είχαν ήδη βάλει ψύλλους στ' αυτιά. “Στην ιατρική, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Το ξέρουμε μερικά χρόνια τώρα και δεν ξέρουμε προς τα πού να προσανατολίσουμε τις έρευνές μας.” Αυτές οι παρατηρήσεις αφορούσαν δυστυχώς το σύνολο της ιατρικής έρευνας και όχι έναν μόνο μικρό απομονωμένο τομέα. Οι εκμυστηρεύσεις γίνονταν ανεπίσημα, μια και κανένας δεν τολμούσε να τις κοινοποιήσει ούτε στα επιστημονικά συνέδρια, από φόβο μήπως και διακοπούν αμέσως οι επιχορηγήσεις οι απαραίτητες για να συνεχιστούν οι εργασίες στα εργαστήρια.

Έτσι, τότε είχα πολύ αποσπασματικές πληροφορίες σχετικά με την απόγνωση στην οποία βρίσκονταν οι ερευνητές στην ιατρική και τη βιολογία. Δεν καταλάβαινα, όμως, γιατί βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Με την ευκαιρία αυτή ανακάλυψα, επίσης, ότι στην πλειοψηφία των επιστημόνων είχε (και έχει) επιβληθεί καθεστώς σχεδόν πλήρους απουσίας ελευθερίας στη σκέψη, την έρευνα και την έκφραση. Έτσι, εκείνοι που υποτίθεται ότι συγκέντρωναν όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας μου έδιναν ξαφνικά την εντύπωση εκφοβισμένων προλετάριων, ξεπουλημένων και στο έλεος κάποιου ιατροφαρμακευτικού βιομηχανικού συμπλέγματος, που αποφάσιζε όχι μόνο το τι είναι σωστό ή καλό για την υγεία των ατόμων αλλά και το τι πρέπει να παραχθεί και να νομιμοποιηθεί επιστημονικά ώστε να αυξήσει τα κολοσσιαία οφέλη τους.

Εν τω μεταξύ, πολλές στατιστικές αποδείκνυαν αυτό που οι ερευνητές συνάδελφοί μου είχαν ήδη ανακοινώσει. Ανάμεσα στο 1970 και το 1990 έχει παρατηρηθεί στατιστικά ότι αυτοί που προσβάλλονται από σοβαρές ασθένειες (καρδιαγγειακές, καρκινώδεις, εκφυλιστικές, αυτοάνοσες, κ.λ.π.) είναι κατά πέντε χρόνια νεώτεροι σε σχέση με παλαιότερα. Κατά την ίδια περίοδο, η εκδήλωση κάποιων ασθενειών (το ετήσιο ποσοστό εμφάνισής τους) αυξήθηκε κατά 3 έως 10 φορές. Κανένα πραγματικό φάρμακο δεν έχει βρεθεί για τον καρκίνο, το έιτζ, τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Οι αλλεργίες έχουν κυριολεκτικά εκραγεί μέσα σε 20 χρόνια. Τα περισσότερα από τα αντιβιοτικά είναι πλέον αναποτελεσματικά, καθώς η αντίσταση των προσαρμοσμένων πια βακτηριδίων αυξάνεται! Τα εμβόλια αμφισβητούνται όλο και περισσότερο, όχι μόνο εξαιτίας των παρενεργειών τους αλλά κυρίως εξαιτίας του ότι αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο (από τις στατιστικές που δυστυχώς αποκρύπτονται από τα μάτια του μεγάλου κοινού) ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι μόνο υποθετική. Παρά την καθαρή αύξηση των δαπανών για την υγεία, η ποιότητα της ζωής και της υγείας του ανθρώπου στις χώρες της δύσης έχει επιδεινωθεί.

Από τότε, οι πολυάριθμες μελέτες μου, οι συνομιλίες μου με κάθε είδους θεραπευτές και οι προσωπικές μου εμπειρίες με έκαναν να καταλάβω γιατί η ιατρική, όπως είναι σήμερα, όχι μόνο βρίσκεται σε αδιέξοδο αλλά επίσης και σε λάθος δρόμο. Έχω ακόμη καταλάβει ότι βασική αιτία αυτής της συλλογικής επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας στον πλανήτη είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί η ιατρική. Επομένως, έχουμε απομακρυνθεί πολύ από τη συμβουλή που έδινε στους μαθητές του ο Ιπποκράτης: “Προ πάντων, μη βλάπτετε”

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, τα θεμέλια της σύγχρονης ιατρικής σκέψης θα μπορούσε κανείς να τα συνοψίσει ως εξής:

Η ασθένεια υπάρχει, είναι κάτι το μοιραίο που πρέπει να το εξαφανίσουμε.
Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από νοσώδη συμπτώματα (πόνοι, ερυθρότητες, πυρετός, σπυριά, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί κ.λ.π.).
Η θεραπεία κάποιας ασθένειας συνίσταται στην εξαφάνιση, το συντομότερο δυνατόν, όλων αυτών των νοσωδών συμπτωμάτων με τη βοήθεια του οπλοστασίου των φαρμάκων.
Η ασθένεια είναι μια φυσική πραγματικότητα που έχει επιπτώσεις σε κάποιο όργανο του φυσικού σώματος και η υγεία θεωρείται βιο-φυσικο-χημικός μηχανισμός που μπορεί να απορυθμιστεί.
Πολλές ασθένειες προκαλούνται από παθογόνους παράγοντες (μικρόβια, μύκητες, βακτηρίδια, ιοί), καρκινογόνους παράγοντες ή αλλεργιογόνους παράγοντες. Πρέπει, επομένως, να αποφύγει κανείς κάθε επαφή μ’ αυτούς τους παράγοντες (πρόληψη). Εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, θα προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε ή να εξαφανίσουμε αυτούς τους παράγοντες (θεραπεία). 
Μερικές άλλες ασθένειες έχουν γενετική προέλευση και διαβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα.
Εάν ολόκληρο το θεραπευτικό οπλοστάσιο αποδειχθεί ανίσχυρο ή αναποτελεσματικό, τότε θα πρέπει να αφαιρέσουμε το όργανο που έχει καταληφθεί από την ασθένεια, επιτρέποντας έτσι στον ασθενή να επιζήσει.

Σ' αυτό το άρθρο θα αντιπαρατεθώ σ’ αυτά τα αξιώματα, ελέγχοντας την εσωτερική τους συνέπεια και παραθέτοντας παρατηρήσεις που είναι μεν υπαρκτές, αλλά που συχνά τις αρνούνται οι ερευνητές.

Η ασθένεια δεν είναι πια αυτό που ήταν

Και αν η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική; Και αν τα φαινόμενα παραπλανούν; Και αν υπάρχει η πιθανότητα, αντιστρέφοντας τα αξιώματα, να εξηγηθούν καλύτερα τα αποτελέσματα όλων εκείνων των “παράλληλων” προσεγγίσεων από τις οποίες επωφελούνται εκατομμύρια ασθενών και οι οποίες δεν έχουν αναγνωριστεί από την επίσημη επιστημονική ιατρική;

Σας προσκαλώ να εξερευνήσετε μαζί μου αυτή την αντίθετη άποψη και να τη δεχτείτε ως μια υπόθεση εργασίας για σκέψη και έρευνα και όχι ως μια οριστική αλήθεια. Και αν κάτι από αυτά που εγώ διαισθάνομαι λέει κάτι μέσα σας, σας προσκαλώ να μην παραμείνετε στην απλή ανάγνωση του άρθρου, αλλά να ερευνήσετε το θέμα εμβαθύνοντας.

Ας απαριθμήσουμε τα κλασικά αξιώματα της ιατρικής μου:

Νέο αξίωμα Νο 1:

Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο και δεν είναι απαραίτητο να την εξαφανίσουμε.
Σύμφωνα με πολλές παραδοσιακές αντιλήψεις, η ασθένεια δεν υπάρχει. Μόνο ο ασθενής υπάρχει και σ’ αυτόν πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή του γιατρού ή του θεραπευτή. Επιπλέον, και αυτό θα το αποδείξουμε αργότερα, η “ασθένεια” είναι σημάδι ανισορροπίας που προέρχεται τις περισσότερες φορές από τη συμπεριφορά του ασθενή, συνειδητή ή ασυνείδητη. Επομένως, δεν είναι μοιραία και αναπόφευκτη (εκτός εάν θεωρήσει κανείς ότι το ασυνείδητο είναι κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο).

Σύμφωνα μ’ αυτήν την αντίληψη, τα συμπτώματα είναι οι ορατές ενδείξεις μιας φυσικής ή ψυχικής ανισορροπίας η οποία είναι μη ορατή. Τα συμπτώματα, επομένως, δεν είναι αυτή καθαυτή η ανισορροπία. Για να το καταλάβουμε αυτό, ας πάρουμε μια πρώτη μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το σώμα μας (φυσικό όχημα) μ’ ένα αμάξι (αυτοκίνητο όχημα). Όταν ελαττωθεί το νερό του ψυγείου ή το λάδι του κινητήρα, αυτό δε γίνεται αμέσως αντιληπτό. Εντούτοις η ανισορροπία υπάρχει ήδη, μόνο που δεν μπορούμε ούτε να τη δούμε ούτε να την ακούσουμε. Είναι αυτό που θα αποκαλέσουμε πραγματική ασθένεια. Όταν η υπερθέρμανση του κινητήρα υπερβεί το όριο, κάποια κομμάτια (που έχουν προβλεφθεί γι’ αυτόν το σκοπό) θα σπάσουν (βαλβίδα, σωληνάκια, κ.λ.π.) απελευθερώνοντας αμέσως πολύ ατμό. Αυτή είναι η στιγμή κατά την οποία τα πράγματα φανερώνονται, γίνονται ορατά. Αυτά είναι τα συμπτώματα. Η εκτόνωση του ατμού δεν είναι σε καμία περίπτωση η ασθένεια του αυτοκινήτου: πρόκειται για μια διαδικασία που δημιουργήθηκε (σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής) για να επιτρέψει στην υπερπίεση να εξαφανιστεί, έτσι ώστε το σύστημα να επιστρέψει στην ισορροπία και την κανονικότητα.

Για να μη φτάσουν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο, οι κατασκευαστές αυτοκίνητων έχουν εφεύρει έναν άλλο μηχανισμό: τοποθετούν φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου του αυτοκινήτου. Μόλις υπάρξει κίνδυνος να μην εξασφαλίζεται, να μη γίνεται σεβαστή ή να μην ικανοποιείται κάποια θεμελιώδης ανάγκη, το λαμπάκι ανάβει προσκαλώντας τον οδηγό να εξετάσει την κατάσταση και να τη διορθώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, τι θα λέγατε για τον μηχανικό που θα σας συμβούλευε να ξεβιδώσετε ή να σπάσετε το αναμμένο λαμπάκι;

Αυτό κάνει η επιστημονική ιατρική εδώ και δεκαετίες: εξ ορισμού θεωρεί ότι τα συμπτώματα είναι κακά και πρέπει να εξαφανιστούν. Αλλά γιατί θα πρέπει να τα εξαφανίζουμε συστηματικά; Εάν εξετάσουμε το νόημα του μηνύματος που στέλνουν, προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που προκάλεσε την ανισορροπία και αποκαταστήσουμε την αρχική αρμονία, το φως στο ενδεικτικό λαμπάκι θα σβήσει από μόνο του!

Αν αλλάξετε την άποψή σας σχετικά με τα συμπτώματα και τα δείτε ως συμμάχους που σας φέρνουν πολύτιμες πληροφορίες (που θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν), δε θα συγχέετε ποτέ πια την ασθένεια (την ανισορροπία που συμβαίνει αθόρυβα) με τη διαδικασία της θεραπείας της (τα συμπτώματα που μερικές φορές φανερώνονται θορυβωδώς).

Νέο αξίωμα Νο 2:

Όταν εμφανίζονται συμπτώματα (πόνοι, ερυθήματα, πυρετός, σπυριά, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λπ.), αυτό είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Έχω συναντήσει αυτή τη σύλληψη τόσο στην ομοιοπαθητική, το βελονισμό, την οστεοπαθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική του γιατρού Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Γερμανία), στην Ολιστική Βιολογία των Ζωντανών Υπάρξεων του γιατρού Κλωντ Σαμπά (Γαλλία) και σε άλλες ακόμη προσεγγίσεις.

Για να το κατανοήσουμε αυτό, ας πάρουμε μια δεύτερη πολύ απλή μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το σώμα μας (το ζωντανό) με ένα σπίτι (κατοικημένο). Η ζωή στο σπίτι παράγει καθημερινά μια κάποια ποσότητα σκουπιδιών. Φανταστείτε ότι κάποιος δημοτικός νόμος σας απαγορεύει να βγάλετε το σκουπιδοτενεκέ σας στο πεζοδρόμιο μέχρι να έρθει νεότερη διαταγή. Αποφασίζετε τότε να τα αποθηκεύσετε μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Μερικές εβδομάδες αργότερα, και ενώ η απαγόρευση πάντα ισχύει, ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο δωμάτιο χρησιμοποιείται για τα σκουπίδια, που προκαλούν μια όλο και περισσότερο αφόρητη μυρωδιά στο εσωτερικό του σπιτιού. Σ’ αυτό το στάδιο, μπορούμε να πούμε ότι το σπίτι σας έχει χάσει την ισορροπία του, την αρμονία του: είναι μολυσμένο και δηλητηριασμένο.

Μην αντέχοντας πια, ας φανταστούμε ότι αποφασίζετε να βγάλετε έξω τους σκουπιδοτενεκέδες σας, παρά την απαγόρευση. Κάνοντάς το αυτό εκδηλώνετε τη θέλησή σας να αποκαταστήσετε την ισορροπία μέσα στο σπίτι, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Αρχίζει λοιπόν το σπίτι να επανέρχεται σε κατάσταση υγείας... Όμως, οι γείτονές σας ή η δημοτική αστυνομία δεν το βλέπουν καθόλου με το ίδιο μάτι: σύντομα, κάποιοι επεμβαίνουν και όχι μόνο επαναφέρουν τους σκουπιδοτενεκέδες μέσα στο σπίτι σας, αλλά, επιπλέον, καρφώνουν μερικές σανίδες στις πόρτες και στα παράθυρα του ισογείου, για να σας αποθαρρύνουν να επαναλάβετε την πράξη σας.

Για να επιστρέψουμε στο σώμα, κατά την περίοδο που η ανισορροπία εγκαθίσταται μέσα μας βαθμιαία (επώαση της μόλυνσης, συσσώρευση τοξινών, ανάπτυξη κάποιου όγκου, εκφυλισμός κάποιου οργάνου, μυός ή του αίματος, κ.λπ.), η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, ασυμπτωματική. Οι Κινέζοι μιλούν για ψυχρή ασθένεια.

Αντιθέτως, όταν το σώμα “αποφασίσει” (θα δούμε αργότερα το γιατί) να αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη μόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το όργανο που έχει προσβληθεί, τον μυ ή το αίμα. Σ’ αυτή την περίπτωση, το σώμα βγάζει τους σκουπιδοτενεκέδες του (πυρετός, σπυριά, εξανθήματα κ.λπ.). Η ασθένεια αρχίζει να “μιλάει”, εμφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται συμπτώματα. Οι Κινέζοι μιλούν για θερμή ασθένεια.
Η εμφάνιση των συμπτωμάτων είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του. Αυτό που εκπλήσσει και προκαλεί σύγχυση σ’ αυτήν την άποψη, είναι ότι αυτό που αποκαλούμε «ασθένεια» θα πρέπει σχεδόν πάντα να ερμηνεύεται ως αρχή της θεραπείας. Όμως, κάνουμε το ανάποδο.

Νέο αξίωμα Νο 3:

Η θεραπεία μιας ασθένειας συνίσταται στο να ακούσουμε τα συμπτώματά της και να τα δούμε ως ενδεικτικές πινακίδες του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε για να θεραπευθούμε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, φαίνεται καθαρά ότι το αξίωμα αυτό είναι η λογική συνέπεια της άποψης που αναπτύχθηκε στο αξίωμα Νο 2. Τα συμπτώματα, όχι μόνο είναι οι σκουπιδοτενεκέδες που το σώμα προσπαθεί να εκκενώνει τακτικά για να βρει την ισορροπία του, αλλά συγχρόνως μας δείχνουν και αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον οργανισμό να επιτύχει πλήρως αυτήν την ισορροπία.

Αν δεν έχουμε καθόλου υπερένταση, αν το επίπεδο ζωτικής ενέργειας μέσα μας είναι υψηλό, πιθανώς το σώμα μας θα έχει αρκετές δυνάμεις για να βγάλει έξω μόνο του όλους τους σκουπιδοτενεκέδες του, όποτε θα του είναι απαραίτητο. Όμως συχνά είναι κουρασμένο... Αρχίζει επομένως την εργασία, βγάζει έξω τους πρώτους σκουπιδοτενεκέδες, αλλά δεν προλαβαίνει να τους βγάλει όλους. Σ’ αυτήν την περίπτωση, όλα συμβαίνουν σαν η ταχύτητα με την οποία γίνεται η εκκένωση να ήταν πολύ μικρή σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία γεμίζει με νέους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή είναι η κατάσταση που ονομάζουμε χρόνια ασθένεια, η οποία δε σταματά να εκφράζεται και ψάχνει την ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαμβάνεται αυτό, θα προσπαθήσει να αφουγκραστεί τα συμπτώματα και θα ξεκινήσει μια διαδικασία που θα αποσκοπεί να φέρει στον οργανισμό πρόσθετη ενέργεια ώστε να επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συμπτωμάτων (δηλαδή την εκκένωση των σκουπιδοτενεκέδων). Αυτό κάνει και η ομοιοπαθητική (ορίζοντας μια θεραπεία που προκαλεί στο άτομο τα ίδια συμπτώματα μ’ εκείνα που επιδιώκει να απομακρύνει), ο βελονισμός (ελευθερώνοντας τα ενεργειακά κυκλώματα και μ’ αυτόν τον τρόπο επιτρέποντας να επιταχυνθούν οι διεργασίες επανεξισορρόπησης), η οστεοπαθητική (απελευθερώνοντας τις λειτουργικές ή οργανικές εμπλοκές), η νηστεία και η ανάπαυση (βάζοντας περισσότερη ενέργεια στη διάθεση του σώματος ώστε αυτό να μπορέσει να καθαριστεί) κ.λ.π.

Η ιατρική, επιχειρώντας να εξαφανίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα συμπτώματα, όχι μόνο στερείται ουσιαστικών πληροφοριών για τη φυσική και βαθιά θεραπεία του ασθενούς ατόμου, αλλά επιπλέον απομακρύνεται από τη σοφία που βασίζεται στο να αφουγκράζεσαι τη φύση, στρεφόμενη όλο και περισσότερο προς την έπαρση και την αλαζονεία μιας εκλογικευμένης γνώσης, αποσυνδεδεμένης από την πραγματικότητα.

Νέο αξίωμα Νο 4:

Η ασθένεια είναι κάτι το πολυδιάστατο και συνδέεται με μια περίπλοκη και συστημική πραγματικότητα στοιχείων που βρίσκονται σε μόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

Η ιατρική είναι βασισμένη σε ένα διπλό αξίωμα που στηρίζεται στο διαχωρισμό του σωματικού από το ψυχικό. Πρώτον, θεωρεί ότι αν ένα φαινόμενο εκδηλώνεται στο σωματικό επίπεδο, αυτό συμβαίνει επειδή είναι φαινόμενο που αφορά το σώμα. Δεύτερον, όταν έχει προσβληθεί ένα συγκεκριμένο όργανο, ως αιτία θεωρείται η κακή λειτουργία του οργάνου.
Όμως, στην καθημερινή μας εμπειρία παρατηρούμε ότι μια άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μια άσχημα βιωμένη διαπροσωπική σύγκρουση, η απώλεια του νοήματος της ζωής, ένα φιλοσοφικό δίλημμα, η υπερένταση της καθημερινής ζωής, όλα αυτά επηρεάζουν έντονα τη σωματική μας υγεία. Αντιστρόφως, σωματικές διαταραχές μπορεί να μας εμποδίσουν να αισθανόμαστε καλά μέσα μας, μπορεί να μας κάνουν να χάσουμε την πίστη μας ή να μας βυθίσουν σε βαθιά κρίση. Το να προσπαθείς να θεραπεύσεις κάποιον άνθρωπο διαχωρίζοντας τη σωματική, την ψυχική, την κοινωνική και την πνευματική του διάσταση, μου φαίνεται ότι προέρχεται από αδυναμία αντίληψης που είναι αναποτελεσματική αλλά και επιβλαβής. Δηλαδή το σωματικό επηρεάζει το ψυχικό, όπως και το ψυχικό επηρεάζει το σωματικό.

Επιπλέον, ακόμα και αν περιοριστούμε αυστηρά στη σωματική σφαίρα, η κινεζική ιατρική, η ομοιοπαθητική, η οστεοπαθητική αλλά ακόμη και άλλοι κλάδοι όπως η ορθοδοντική, η etiopathie, η ολιστική ιατρική, μας έχουν δείξει ότι η ανισορροπία κάποιου ιδιαίτερου οργάνου προκαλείται συχνά από την ανισορροπία κάποιου άλλου οργάνου. Δεν είναι σπάνιο γεγονός οι ιγμορίτιδες να θεραπεύονται απελευθερώνοντας τις τοξίνες τους στο συκώτι, ο πόνος της ράχης να ανακουφίζεται με ξεμπλοκάρισμα των εντέρων, οι πονοκέφαλοι να εξαλείφονται με ανάταξη του κόκκυγα ή τα προβλήματα των γονάτων να ρυθμίζονται με αναπροσαρμογή του κλεισίματος των σαγονιών. Και πάλι, δεν πρόκειται να βρούμε τη λύση στο πρόβλημα επιτιθέμενοι στο ίδιο το όργανο. Θα ήταν περισσότερο πρόσφορο να επανεισαγάγουμε στην ιατρική την ολιστική και συστημική θεώρηση ώστε να μπορέσουμε να ενεργήσουμε πιο αποτελεσματικά.

Νέο αξίωμα Νο 5:

Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύμμαχοί της. Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι υπεύθυνοι για τον καρκίνο (εκτός από το 1% των περιπτώσεων). Αλλεργιογόνοι παράγοντες δεν υπάρχουν.

Θα χρειαζόμουν πολύ περισσότερο χώρο για να τα αποδείξω αυτά με επιστημονικό και λεπτομερή τρόπο. Στη συνέχεια, όμως, όταν θα ασχοληθώ με τις εργασίες του γιατρού Χάμερ και του γιατρού Σαμπά, θα καταλάβετε καλύτερα γιατί το αξίωμα αυτό αποτελεί λογική συνέπεια της θεώρησης για την υγεία και την ασθένεια που παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό.

Προς το παρόν, ας χρησιμοποιήσουμε μια τρίτη μεταφορά. Όταν συμβαίνει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, στον τόπο του ατυχήματος παρατηρείται συχνά η παρουσία αστυνομικών, χωροφυλάκων, οδηγών ασθενοφόρου, πυροσβεστών ή γιατρών. Αυτό είναι γεγονός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά καλούνται δημοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Γενικά, εκτός κι αν έχουν ιδιαίτερες πηγές πληροφοριών, οι ανταποκριτές φθάνουν μετά το ατύχημα και μετά τις δυνάμεις της αστυνομίας και των πρώτων βοηθειών. Αν δεν γνώριζαν την πραγματικότητα, παρατηρώντας κάθε φορά το ίδιο πράγμα, οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να συμπεράνουν με καλή πίστη ότι οι αστυνομικοί, οι χωροφύλακες, οι οδηγοί ασθενοφόρου, οι πυροσβέστες και οι γιατροί είναι η αιτία όλων των ατυχημάτων που συμβαίνουν στους δρόμους ! Και, στατιστικά, μια και θα βασίζονταν μόνο στις εκ των υστέρων παρατηρήσεις τους, θα είχαν σχεδόν πάντα δίκιο!

Φυσικά, θα μου πείτε ότι αυτό είναι ένα χονδροειδές σφάλμα λογικής, εφόσον το ατύχημα έχει προηγηθεί της άφιξης των πρώτων βοηθειών και όχι το αντίστροφο. Φανταστείτε για μια στιγμή ότι το ίδιο συμβαίνει και μ’ αυτό που αποκαλούμε ασθένεια. Ξέρουμε ήδη ότι όταν εμφανίζεται κάποιο σύμπτωμα, γεγονός που θεωρείται ότι αποτελεί την αρχή της ασθένειας, στην πραγματικότητα αρχίζει η διαδικασία του καθαρισμού, της επανεξισορρόπησης και της θεραπείας (αν το σώμα μας δεν έχει αρκετή ενέργεια για να βρει εντελώς την ισορροπία του, εξαντλείται μέσα σ’ αυτήν την προσπάθεια και δεν εκπληρώνεται ποτέ η θεραπεία του. Αυτή είναι και μια από τις αιτίες για τις οποίες πεθαίνουμε εξαιτίας της “ασθένειας”).

Το οποίο σημαίνει ότι όταν αρχίζει να φαίνεται κάτι (στο μεταφορικό παράδειγμα του σπιτιού η έξοδος των σκουπιδοτενεκέδων), αυτό γίνεται επειδή πολλά αόρατα πράγματα έχουν συμβεί ήδη προηγουμένως (η συσσώρευση των σκουπιδοτενεκέδων στο εσωτερικό του σπιτιού). Μερικοί ερευνητές, αναγνωρισμένοι για την αποτελεσματικότητά τους ως θεραπευτές, έχουν αποδείξει ότι οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι μύκητες κινητοποιούνται από το σώμα (με διαταγή του εγκεφάλου) τη στιγμή που αρχίζει η επανεξισορρόπηση, για να βοηθήσουν να εκπληρωθεί η διαδικασία. Είτε για να φέρουν υλικά για να επανοικοδομήσουν τα κύτταρα που βλάπτονται, είτε για να εκκενώσουν τα κύτταρα που αχρηστεύονται.

Προφανώς, αν η αρχική ανισορροπία (ψυχρή και μη ορατή φάση της ασθένειας) υπήρξε υπερβολικά βαθιά, μακροχρόνια ή/και υπερβολικά έντονη, ο καθαρισμός θα είναι τόσο βίαιος και τόσο έντονος που μπορεί να σπάσει τη ζωτικής σημασίας ισορροπία του οργανισμού και να προκαλέσει το θάνατό του. Αλλά, βασικά, καθώς οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες και καθώς οι παράγοντες που αποκαλούνται μολυσματικοί εμφανίζονται τη στιγμή της διαδικασίας της θεραπείας, ολόκληρη η θεωρία του Παστέρ καταρρέει προς όφελος μιας πολύ πιο δυναμικής θεώρησης που έχει ως στόχο μάλλον την ενίσχυση του εδάφους και της ισορροπίας, παρά την εξαφάνιση των παραγόντων καθαρισμού (ιοί) ή ανοικοδόμησης (μύκητες και βακτηρίδια).

Όσον αφορά τους καρκινογόνους παράγοντες, διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο στο 1% των περιπτώσεων οι καρκίνοι προκλήθηκαν από αυτούς. Είναι η περίπτωση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ή σε κάποιες πολύ τοξικές ουσίες σε ισχυρή δόση. Αντιθέτως, το 99% των άλλων καρκίνων οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες (βίαια ψυχολογικά σοκ που βιώνονται χωρίς να εκφράζονται βιολογικά - οργανικά), συνδέονται δε συχνά με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά. Ο γιατρός Χάμερ ήταν ο πρώτος που το έδειξε αυτό με επιστημονικό τρόπο σε περισσότερες από 8.000 περιπτώσεις  καρκίνου. Η αξία του έγκειται στο ότι μπόρεσε να δείξει ότι η ανάπτυξη του καρκίνου έγινε σύμφωνα με κάποιους πολύ ακριβείς και αμετάβλητους νόμους. Θα το δούμε αυτό αργότερα.


Τελικά, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες είναι δημιούργημα της φαντασίας, ανάλογο μ’ εκείνο που θέλει τους αστυνομικούς και τους άλλους να προκαλούν τα ατυχήματα. Όλες οι αλλεργίες, χωρίς εξαίρεση, είναι στην πραγματικότητα διαδικασία θεραπείας μιας τεράστιας εσωτερικής σύγκρουσης αποχωρισμού (αφού είναι κάτι που εκδηλώνεται: σπυριά, δερματικά εξανθήματα, αναπνευστικές δυσκολίες).

Νέο αξίωμα Νο 6:

Η γενετική αντανακλά την κατάσταση της υγείας του σώματος και δεν είναι η υγεία αυτή που αντανακλά τη γενετική αιτιοκρατία (γενετικό ντετερμινισμό).

Εδώ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, για μια ακόμη φορά, τη μεταφορά μας για τα ατυχήματα αυτοκινήτου που προκαλούνται από τους αστυνομικούς και τους συνεργούς τους. Πράγματι, γενετιστές που διαφωνούν με τις επικρατούσες θεωρίες της γενετικής, έχουν ανακαλύψει ότι ο γενετικός χάρτης μας μεταβάλλεται συνεχώς, εξαιτίας θετικών ή αρνητικών αγχωτικών καταστάσεων που βιώνουμε σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Σύμφωνα με την ίδια αρχή που ισχύει και στο προηγούμενο αξίωμα, η αγχωτική κατάσταση, το στρες είναι αυτό που προηγείται. Αυτό προκαλεί μια λίγο - πολύ βαθιά και διαρκή ανισορροπία στον οργανισμό και στο άτομο. Τότε, γίνεται μια γενετική αλλαγή για να απεικονισθούν τα νέα δεδομένα της κατάστασής μας μέσα στη δομή του DNA μας. Αυτό μοιάζει σαν η γενετική κληρονομιά μας να έχει αναλάβει ως αποστολή την παράδοση, την απομνημόνευση όλης της ιστορίας μας, για να διαβιβάσει την πληροφορία στο μέλλον του ατόμου και του είδους του.

Το να πιστεύουμε, επομένως, ότι το συγκεκριμένο χρωμόσωμα είναι υπεύθυνο για τη συγκεκριμένη ασθένεια είναι, για μια φορά ακόμα, σαν να διαβάζουμε αντίστροφα τη χρονική αλυσίδα των γεγονότων. Επομένως, το να συμπεραίνουμε ότι αντικαθιστώντας κάποιο «παθογόνο» χρωμόσωμα με ένα «υγιές» μπορούμε να εξαφανίσουμε την ασθένεια, είναι σαν να λέμε ότι καταστρέφοντας τη φωτογραφία (τη μνήμη) κάποιου ατυχήματος, ακυρώνεται το ατύχημα ή επισκευάζεται η ζημιά. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι με παρόμοιο συλλογισμό οι γενετιστές, που μας υπόσχονται θαύματα (όπως άλλοι έκαναν με τον καρκίνο σαράντα χρόνια νωρίτερα), εμπλέκονται σε μια νέα μορφή αναθεωρητισμού, σχετικά με τα κύτταρα όμως αυτή τη φορά: “Εάν σβήσω τη μνήμη κάποιου γεγονότος, σβήνω το γεγονός.” Αυτή είναι η βάση στην οποία στηρίζονται οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων που γίνονται σήμερα στην γενετική.

 Συνεχίζεται.........