Η «Νέα Ιατρική», όπως φαίνεται νομίζουμε ξεκάθαρα από όσα μέχρι στιγμής έχουμε γράψει, δεν έχει μόνο μία επαναστατική άποψη για την ασθένεια και για τη θεραπεία, έχει επαναστατική άποψη και για τη σχέση ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο ανατρέποντας τη σχέση που έχει ανάμεσα σε αυτούς τους δύο η κλασική ιατρική.
Η κλασική ιατρική βασίζεται σε μία εξουσιαστική σχέση ανάμεσα στο θεραπευτή και τον θεραπευόμενο, είναι μία σχέση στην οποία ενεργητικό ρόλο έχει μόνο ο θεραπευτής – γιατρός και ο ασθενής έχει έναν καθαρά παθητικό ρόλο. Είναι δηλαδή η σχέση θεραπευτή θεραπευόμενου μία σχέση που ακυρώνει κάθε δυνατότητα παρέμβασης του ασθενή στη διαδικασία της ίδιας του της θεραπείας και είναι μία σχέση του τύπου «αποφασίζομεν και διατάζομεν», όπου αυτός που αποφασίζει και διατάζει είναι ο πανίσχυρος επαΐων γιατρός ο οποίος έχει πάρει στα χέρια του την ζωή του ασθενή.
Ας εξετάσουμε πρώτα τον εξουσιαστικό χαρακτήρα αυτής της σχέσης: ο γιατρός, όπως είπαμε, φαίνεται ότι είναι ο παντογνώστης, μπορεί ακόμα και να διατάζει αφαίρεση μελών του σώματος και ως παντογνώστης απαιτεί απόλυτη υπακοή, δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση και μάλιστα ακόμα και για τα πιο σοβαρά θέματα απαιτεί την συγκατάθεση του ασθενή και των συγγενών του με το εκβιαστικό δίλλημα πως αν δεν τα δεχθούν είναι υπεύθυνοι για την επιδείνωση της υγείας, ακόμα και για το φυσικό τέλος του. Μερικές φορές η εξουσιαστική φύση του γιατρού παίρνει και χαρακτήρα κυνικό ακόμα και χαρακτήρα σαδιστικό, γι’ αυτό ο Dr. Hammer ονομάζει τους κλασικούς γιατρούς “medi- zykner”, παραλάσσοντας τη γερμανική λέξη “mediziner” που σημαίνει κυνικός γιατρός· κρατά δηλαδή της συλλαβές “medi” που είναι οι πρώτες συλλαβές από την γερμανική λέξη γιατρός και προσθέτει τη λέξη “zykner” που σημαίνει κυνικός, θέλοντας να δείξει τον κυνισμό των σύγχρονων γιατρών, κυνισμό που φθάνει ακόμα και στο σημείο να μετατρέπει έναν ασθενή σε μελλοθάνατο του οποίου η ποινή δεν έχει δυνατότητα να ανασταλεί ή να ακυρωθεί. Ο ασθενής από την στιγμή που γίνεται η διάγνωση εκουσίως παραχωρεί την ζωή του στο γιατρό και γίνεται άβουλο πλάσμα, τον βλέπει με δέος και βέβαια συνεχώς τρέμει κάθε του φράση μήπως του ανακοινώσει κάτι χειρότερο, είναι δηλαδή η σχέση του με τον γιατρό σχέση αφέντη – δούλου μια ξεκάθαρη δηλαδή σχέση χειραγώγησης.
Όμως αυτή η εξουσιαστική σχέση έχει ως αποτέλεσμα την παθητικοποίηση του ασθενούς, να μην κάνει δηλαδή τίποτα ο ίδιος για την ίδια του την ζωή, να νιώθει πως η αντιμετώπιση της ασθένειας είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει από αυτόν, είναι τόση η εξάρτησή του από τον γιατρό ώστε γίνεται ακόμα και πειραματόζωο πολλές φορές, όταν π.χ. αφήνει να εφαρμόσουν απάνω του καινούργια σχήματα, που μπορεί να προκαλέσουν ακόμα και τον θάνατό του.
Αντιθέτως, η «Νέα Ιατρική» αλλάζει τελείως την σχέση θεραπευτή – θεραπευόμενου, τονίζει εξαρχής στον ασθενή πως πρέπει να πάρει την υγεία του στα χέρια του και πως από αυτόν θα εξαρτηθεί η αποκατάσταση της ισορροπίας του, μιας και κάθε ασθένεια είναι και μια ανισορροπία. Ο γιατρός θα είναι απλός συμπαραστάτης, ο τελικός θεραπευτής θα είναι τελικώς ο ίδιος ο ασθενής.
Για να κατανοήσουμε καλά την σχέση θεραπευτή - θεραπευόμενου στα πλαίσια της «Νέας Ιατρικής» πρέπει να εμπεδώσουμε καλά πως κατά την «Νέα Ιατρική» αυτό που ονομάζουμε ασθένεια είναι η ορατή φάση του πραγματικού προβλήματος, είναι η στιγμή που ο οργανισμός εκφράζει στο σώμα την ανισορροπία που υπάρχει σε ψυχικό επίπεδο και που εμείς δεν εκφράσαμε.
Άρα ο γιατρός της «Νέας Ιατρικής» δουλεύει σε τρία επίπεδα:
Α) Βοηθά να εξωτερικευθούν ακόμα περισσότερο τα συμπτώματα μιας και έτσι «ξεθυμαίνει το πρόβλημα» π.χ. να οξυνθεί η φαγούρα ή να ανέβει ο πυρετός, αν αυτά είναι τα συμπτώματα.
Β) Όμως επειδή η όξυνση των συμπτωμάτων μπορεί να υπερβεί τα όρια του οργανισμού και να επέλθει ο θάνατος, φροντίζει να ενισχύσει έτσι τον οργανισμό ώστε αυτός να αντέξει την έκρηξη των συμπτωμάτων.
Γ) Τέλος προσπαθεί με την βοήθεια του ασθενούς να επέμβει στη ρίζα του προβλήματος, να βοηθήσει τον ασθενή να συνειδητοποιήσει το σοκ που συνετέλεσε στην ανισορροπία και να ξεπερασθεί αυτό το σοκ.
Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει πρόβλημα στα οστά σίγουρα έχει βιώσει ένα σοκ υποτίμησης και όσο αυτό δεν ξεπερνιέται δεν θα υπάρξει ποτέ πλήρης θεραπεία. Άρα πρέπει να βοηθηθεί ο ασθενής να εντοπίσει και να εκφράσει αυτό το σοκ, ώστε και να μπορέσει να το διαχειριστεί. Είναι δηλαδή πια η δουλειά του γιατρού σε μεγάλο βαθμό και δουλειά ψυχοθεραπευτή.
Φυσικά σε μια τέτοια ψυχοθεραπευτική διαδικασία, αν ο ασθενής δεν είναι ανοικτός προς τον θεραπευτή και δεν υπάρχει μεταξύ τους κλίμα εμπιστοσύνης δεν θα είναι και εύκολο να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Είναι αυτονόητο πως ο θεραπευτής πρέπει να βοήθησε τον ασθενή όχι μόνο να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα αλλά και να το ξεπεράσει· για να το ξεπεράσει όμως μπορεί να χρειαστεί να εκφράσει συναισθήματα, να συγχωρήσει ίσως, κάτι που μπορεί να το κάνει μόνο ο ίδιος ο ασθενής, ο γιατρός μπορεί απλώς να του δείξει πως η διατήρηση μίσους κάνει κακό κυρίως στον ίδιο, μιας και κρατά το δηλητήριο μέσα του. Φυσικά όλα αυτά έχουν να κάνουν με τρόπους άσκησης της θεραπευτικής διαδικασίας για τους οποίους τρόπους θα μιλήσουμε παρακάτω αναλυτικά σε κάθε όμως περίπτωση θα είναι καθοριστικός ο ρόλος του ίδιου του ασθενή.
Πάντως σε κάθε περίπτωση η «Νέα Ιατρική» επιθυμεί να αντικαταστήσει τον παντογνώστη εξουσιαστικό γιατρό με ένα γιατρό συμπαραστάτη, συνεργάτη, βοηθό του ασθενούς.
Απόσπασμα από το βιβλιο του Δρ. Χ. Παιζη με τιτλο ‘’Η Διαχρονική Θεραπευτική στα πλαισια της Νέας Ιατρικής’’ Αθήνα 2012
