Από όσα παραπάνω έχουμε γράψει, νομίζουμε πως φαίνεται ολοκάθαρα η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στη «Νέα Ιατρική» και την κλασική ιατρική όσον αφορά στην αντίληψη που έχουν για την ασθένεια και στη σχέση θεραπευτή – θεραπευόμενου.
Τίθεται τώρα το ερώτημα πως ασκεί το θεραπευτικό της έργο η «Νέα Ιατρική»: το θεραπευτικό έργο ασκείται σε τρία επίπεδα, σε επίπεδο δυναμικό, σε επίπεδο ενισχυτικό και σε επίπεδο ψυχολογικό. Ας τα δούμε χωριστά ένα - ένα τα επίπεδα.
Α) Επίπεδο δυναμικό:
πιστεύουμε πως έχει γίνει ολότελα ξεκάθαρο πως για την «Νέα Ιατρική» αυτό που λέμε «ασθένεια» και τα συμπτώματα αυτής της ασθένειας είναι μία διαδικασία με την οποία ο οργανισμός εξωτερικεύει τη σύγκρουση που προκλήθηκε στο ψυχικό επίπεδο και κατ’ επέκταση η «ασθένεια» είναι μία προσπάθεια θεραπείας. Με τα συμπτώματα (π.χ. πυρετός, εξανθήματα κλπ) ο οργανισμός πετά έξω από τα σκουπίδια του, προσπαθεί σωματοποιώντας το ψυχολογικό πρόβλημα να το ξεπεράσει και βέβαια όσο πιο έντονο είναι το ξέσπασμά του τόσο πιο γρήγορα μπορεί να είναι και η αποφόρτισή του. Γι’ αυτό ο θεραπευτής όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσει τα συμπτώματα, κάτι που κάνει η κλασική ιατρική, αντίθετα πρέπει να τα εντείνει, ώστε να βγουν όλα τα «σκουπίδια» που υπάρχουν μέσα μας.
Σε αντίθεση δηλαδή με τον κλασικό γιατρό, ο θεραπευτής της «Νέας Ιατρικής» θα κάνει αυτό που κάνει και ο ομοιοπαθητικός γιατρός εφαρμόζοντας το πανάρχαιο δόγμα του Ιπποκράτη: «Ομοίοις τα όμοια», δηλαδή ένα σύμπτωμα αντιμετωπίζεται με κάτι που είναι όμοιο με αυτό εντείνουμε δηλαδή τα υπάρχοντα συμπτώματα ώστε να αποφορτισθούμε από αυτά που πολύ ορθά ο Crevecoeur ονομάζει «σκουπίδια του οργανισμού».
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο οργανισμός θα αντέξει την εξωτερίκευση όλων αυτών των σκουπιδιών, αν θα αντέξει π.χ. την επίταση του πόνου, την αύξηση του πυρετού, την φαγούρα κ.ά. Η απάντηση που δίνει εδώ όχι μόνο η «Νέα Ιατρική» αλλά και όλες οι άλλες εναλλακτικές Ιατρικής είναι πως πρέπει πριν αρχίσουμε τη δυναμική διαδικασία εξωτερίκευσης των συμπτωμάτων να ενισχύσουμε έτσι τον οργανισμό ώστε αυτός να αντέξει αυτήν την εξωτερίκευση και να μην καταρρεύσει· γιατί, αν δεν είναι έτοιμος για όλη αυτή τη δυναμική εξωτερίκευση συμπτωμάτων μπορεί να επέλθει και θάνατος ακόμα γι’ αυτό το λόγο η θεραπεία εκτός από χαρακτήρα δυναμικό πρέπει να έχει και χαρακτήρα ενισχυτικό, να ενισχύει τον οργανισμό ώστε αυτός να αντέξει τη διαδικασία της εξωτερίκευσης των συμπτωμάτων.
Ας δούμε λοιπόν τώρα τον ενισχυτικό χαρακτήρα της θεραπευτικής διαδικασίας.
Β) Ο ενισχυτικός χαρακτήρας της θεραπείας
Ο ενισχυτικός χαρακτήρας της θεραπείας, που έχει σκοπό να ενισχύσει τον οργανισμό ώστε αυτός να ανταπεξέλθει στην εξωτερίκευση των συμπτωμάτων μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους:
● Με λήψη βιταμινών που ενισχύουν τον οργανισμό.
● Με φυτικά παρασκευάσματα που έχουν ενδυναμωτικό χαρακτήρα.
● Με οποιεσδήποτε τεχνικές εναλλακτικών μορφών θεραπευτικής που έχουν να κάνουν με ενίσχυση του ανοσοποιητικού (π.χ. αγιουβέρδα κ.ά.).
● Χρήση συμβόλων που επιτρέπουν την ενίσχυση του ανοσοποιητικού (π.χ. όπως έχουμε γράψει και παραπάνω, τα ρουνικά σύμβολα, ειδικά ρούνες που έχουν να κάνουν με το ανοσοποιητικό όπως ο Ουρούζ και ο Τιγουάζ).
Φυσικά η φάση της ενδυνάμωσης μπορεί να προηγηθεί της δυναμικής διαδικασίας μπορούν όμως αυτές οι δύο και να συνυπάρχουν.
Ας δούμε όμως ώρα την τρίτη μορφή θεραπείας, που ίσως είναι και η σημαντικότερη.
Γ) Επίπεδο ψυχολογικό
Σε κάθε περίπτωση όταν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα μόνο σε επίπεδο σωματικό, δεν το αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά, γι’ αυτό και οι εναλλακτικοί θεραπευτές κατηγορούν την κλασική ιατρική πως αντιμετωπίζει το σύμπτωμα και όχι την πραγματική ασθένεια, η πραγματική ασθένεια δεν βρίσκεται στο σώμα αλλά στην ψυχή· γι’ αυτό και ο θεραπευτής κάνοντας βέβαια τη δυναμική και ενισχυτική θεραπεία που παραπάνω αναφέραμε, θα προσπαθήσει κυρίως, με ενεργητική συμμετοχή του ασθενή, να αναχθεί στη ρίζα του προβλήματος και να εντοπίσει το σοκ που προκάλεσε την ασθένεια και να βοηθήσει στην αντιμετώπισή της. Μόνο όταν αυτό συμβεί θα αντιμετωπισθεί και να λυθεί οριστικά το πρόβλημα. Σε επόμενα κεφάλαια θα αναφέρουμε ειδικότερα με πιο τρόπο προσπαθεί π.χ. η ομοιοπαθητική να λειτουργήσει σε αυτό το ψυχικό επίπεδο μέσα από τις «δυναμοποιήσεις» που ασκεί, αλλά και πως μπορούν να βοηθήσουν άλλα σκευάσματα, όπως τα ανθοϊάματα Bach.
Απόσπασμα από το βιβλιο του Δρ. Χ. Παιζη με τιτλο ‘’Η Διαχρονική Θεραπευτική στα πλαισια της Νέας Ιατρικής’’ Αθήνα 2012
