Από την εποχή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας υπάρχει η διάκριση ανάμεσα στο «φαινόμενο» και την «ουσία», το «έκδηλον» και το «κρυφό», το «εμφανές» και το «αφανές» («Αρμονία αφανής φανερής κρείσσων», έγραφε ο Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός» φιλόσοφος της Εφέσου) το «αισθητό» και το «νοητό». Φυσικά το «ουσιώδες» ήταν πάντα τα μη-φανερά (όπως αργότερα εύστοχα τόνισε ο Saint- Exupery) και η βαθιά γνώση συνδυάζονταν πάντα με διαδικασίες μη εμφανείς, απρόσιτες στους μη μυημένους. Έτσι σχηματίσθηκε προοδευτικά η έννοια της «Απόκρυφης γνώσης», των «Απόκρυφων Επιστημών και Τεχνών» που συνδέονται με την αναζήτηση του «όντως όντος» (για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα), με την έρευνα αυτού που είναι το ουσιώδες και, τελικά, το πραγματικό. Σ’ αυτές τις «Απόκρυφες» Επιστήμες καθοριστικό ρόλο είχαν η Αστροσοφία και η Αριθμοσοφία και, αργότερα, άρχισαν να προστίθενται και μια σειρά από συμβολικά συστήματα, όπως είναι και οι κάρτες Ταρώ, κ.ά. Φυσικά η Απόκρυφη Επιστήμη (scienties occulta, scientia occultans, scientia occulti, δηλαδή «κρυμμένη επιστήμη», «επιστήμη που κρύβει αυτό που έχει βρει», «επιστήμη του κρυμμένου») πιστεύει πως κάθε «μη κρυμμένη» επιστήμη έχει και το «κρυφό» της μέρος, που είναι και το ουσιαστικό, όπως και πως πίσω από κάθε μεγάλη, με μαζική απήχηση, θρησκεία υπάρχει και η «εσωτερική» πλευρά της. Έτσι, για τους αποκρυφιστές, υπάρχει και η Εσωτερική Ιατρική, η Αλχημεία, Εσωτερική Φυσική, ο εσωτερικός Χριστιανισμός και Ισλαμισμός κ.ά. Οι «απόκρυφες», λοιπόν, επιστήμες (και τέχνες, θα προσθέταμε) προσπαθούν να βρουν αυτό που βρίσκεται στο βάθος, αυτό που εξηγεί αυτό που οι «εξωτερικές» επιστήμες περιγράφουν, να βρουν τους νόμους που διέπουν όλο το Είναι. Για παράδειγμα η Ιατρική μπορεί να εντοπίζει πως κάποια νόσος έχει κάποια συμπτωματολογία, π.χ. κάποιον πόνο· η Εσωτέρα Ιατρική προσπαθεί να βρει γιατί ο οργανισμός εκδήλωσε το πρόβλημα εκεί και όχι κάπου αλλού, γιατί το τάδε φάρμακο είναι αποτελεσματικό και το άλλο όχι, γιατί στον έναν ασθενή η ίδια νόσος εμφανίζεται με Χ ένταση και διάρκεια και στον άλλον με Ψ. Η απόκρυφη επιστήμη δεν ενδιαφέρεται τόσο για το τι αλλά το γιατί, δεν ενδιαφέρεται δηλαδή για το ότι η έκθεση σε ακτινοβολία μπορεί να φέρει κυτταρικές επικίνδυνες αλλοιώσεις, αλλά γιατί και ειδικά γιατί αν εκτεθούν 100 άνθρωποι στην ίδια ακτινοβολία, μόνο κάποιοι απ’ αυτούς θα παρουσιάζουν νεοπλασία. Ακριβώς επειδή ψάχνει στο βάθος βρίσκει και όλες τις διασυνδέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα πράγματα του υλικού κόσμου αλλά και στα διάφορα επίπεδα του επιστητού, έτσι η Απόκρυφη Επιστήμη είναι ολιστική, δέχεται πως τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους και, επίσης, δέχεται την ύπαρξη πολλών επιπέδων πραγματικότητας και αυτά προσπαθεί να εντοπίσει και να μελετήσει.
Σε επόμενο έργο μας σκοπεύουμε να ασχοληθούμε ειδικότερα με τη φύση των Απόκρυφων Επιστημών και Τεχνών, τώρα θέλουμε απλώς να τονίσουμε πως από παλιά υπήρχε η άποψη πως «τα αφόρητα είναι τα ουσιώδη». Εξέχουσα θέση μεταξύ των Απόκρυφων Επιστημών είχαν, όπως είπαμε η Αστροσοφία και η Αριθμοσοφία. Για την Αστρολογία έχουμε αναφερθεί στα εκατοντάδες πια άρθρα και δεκάδες βιβλία μας, σ’ αυτό το πόνημά μας θα ασχοληθούμε με την Αριθμοσοφία.
Η Αριθμοσοφία - που την ανέπτυξαν ιδιαίτερα οι Πυθαγόρειοι στο περίφημο «Ομακσείον» τους - έχει, βέβαια, να κάνει με τους αριθμούς.
«Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί», «μεγίστην δύναμιν αριθμός κέκτηται», είναι δύο πασίγνωστες φράσεις που δείχνουν πόσο οι αρχαίοι φιλόσοφοι πίστευαν στη δύναμη της δόνησης του αριθμού. Ο Πλάτων, μάλιστα, στο έργο του «Πολιτεία» τοποθετεί τους αριθμούς κοντά στις Ιδέες, τις πρωταρχικές δηλαδή νοητές «μήτρες» - αρχέτυπα από τα οποία παράγεται το κάθε αισθητό. Η Αριθμοσοφία ασχολείται λοιπόν με τη δύναμη των αριθμών, πιστεύει πως κάθε τι ανάγεται σε κάποιο αριθμό, ακόμα και τα ονόματα, ειδικά αυτά.
Η εκτίμηση των αρχαίων προς τους Αριθμούς και, βέβαια, στην Επιστήμη των Αριθμών και των Σχημάτων, τα Μαθηματικά, οφείλεται στο ότι τα Μαθηματικά είναι μια «καθαρή» γνώση, καθαρή νοητική που δεν έχει να κάνει με τις αισθήσεις, άσχετο αν έχει εφαρμογές στο χώρο του αισθητού (Εφαρμοσμένα Μαθηματικά). Όλες οι άλλες Επιστήμες στηρίζονται στην παρατήρηση και στο πείραμα, τα Μαθηματικά είναι καθαρή νοητική σύλληψη, ξεκινά από κάποια αξιώματα και μετά παραγωγικά προχωρά στα συμπεράσματα, τα πορίσματα κ.ά. Ο «θεωρητικός-νοητικός» χαρακτήρας των Μαθηματικών είλκυσε λοιπόν τους Αρχαίους και τα θεώρησαν ως κατ’ εξοχήν γνώση, γνώση σχεδόν «θεϊκή», μιας και ο Θεός είναι πνεύμα και τα Μαθηματικά καθαρή «πνευματική» δραστηριότητα. Αφού, λοιπόν, τα Μαθηματικά έχουν κάτι το «θεϊκό», τότε και οι αριθμοί και τα σχήματα - που είναι οι βάσεις των Μαθηματικών - θα έχουν και αυτά κάποια ιδιαίτερη δυναμική, κάτι «θεϊκό». Έτσι ξεκίνησε η μελέτη των αριθμών και των σχημάτων, η Αριθμολογία και η Θεία Γεωμετρία. Ο αριθμός θεωρήθηκε πως είναι έκφραση μιας δυναμικής και σ’ αυτό το αξίωμα κτίσθηκε όλη η Αριθμοσοφία.
Με την πάροδο των χρόνων η Αριθμοσοφία εξελίχθηκε, προστέθηκαν σ’αυτήν πολλές νέες τεχνικές και σήμερα θεωρείται ως ένα πλήρες σύστημα διάγνωσης και πρόβλεψης, όπως η Αστρολογία, με την οποία άλλωστε και συνδέεται, όπως και με τις μυητικές κάρτες της Ταρό. Έχοντας ήδη γράψει, όπως και πριν αναφέραμε, πολλά βιβλία για την Αστρολογία και πρόσφατα γράψαμε το βιβλίο μας για τα Ταρώ («Αστρολογία και Συμβολική των Ταρώ»), τώρα με το βιβλίο αυτό προσπαθούμε να καλύψουμε και τον «άλλο» κλάδο των Απόκρυφων Τεχνών και «Ελευθερίων Τεχνών» Artes Liberales το έλεγαν οι Λατίνοι), ώστε να αρχίσει να γίνεται η ενοποίηση των πεδίων αυτών (Αστρολογίας, Αριθμολογίας, Ταρώ), κάτι που ήδη ξεκινήσαμε στο βιβλίο που τώρα κρατάτε στα χέρια σας. Φυσικά το βιβλίο αυτό είναι μια εισαγωγή στην Τέχνη της Αριθμολογίας και βασίστηκε σε έργα Ελλήνων και ξένων αριθμολόγων που αναφέρονται όλα στη βιβλιογραφία που παραθέτουμε στο τέλος του βιβλίου μας.
Ευχαριστώ προκαταβολικά που θα διαβάσετε το πόνημά μου και στο επόμενο βιβλίο Αριθμοσοφίας - που ήδη το έχουμε διανοητικά σχηματίσει - θα μπούμε πιο βαθιά σ’ αυτήν την Τέχνη, στην κρυμμένη ουσία των αριθμών και των γραμμάτων, αλλά και θα δείξουμε ακόμα περισσότερο τη σχέση Αστρολογίας - Αριθμολογίας - Συμβόλων Ταρώ.
Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑΣ’’
(2009, Δρ. Χ.Παιζης)
