Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα κεφάλαια η «Νέα Ιατρική» δεν προέκυψε από παρθενογένεση αλλά αντίθετα στηρίχθηκε σε γνώσεις παρελθόντων εποχών και τις αξιοποίησε στο έπακρο, στηρίχθηκε κυρίως στη Κινεζική Ιατρική, που ασκεί την πρακτική του βελονισμού, στην Ομοιοπαθητική, που βασίζεται κυρίως στις διδασκαλίες του Ιπποκράτη και στην οστεοπαθητική. Πριν λοιπόν προχωρήσουμε πιο αναλυτικά στη «Νέα Ιατρική» χρήσιμο είναι να πούμε έστω και λίγα πράγματα γι’ αυτές τις πανάρχαιες πρακτικές θεραπευτικής.
Α) Ομοιοπαθητική:
η ομοιοπαθητική ονομάζει την κλασική ιατρική αλλοπαθητική θέλοντας να τονίσει πως αυτή, δηλαδή η ομοιοπαθητική, δίνει μεγάλη σημασία στο «όμοιο»· πράγματι, η ομοιοπαθητική αξιοποιεί στο έπακρο την άποψη του Ιπποκράτη που υποστηρίζει το περίφημο «Ομοίοις τα όμοια», ότι δηλαδή κάποια συμπτώματα μπορούν να αντιμετωπισθούν με όμοια συμπτώματα, κάτι δηλαδή που κάνει και η «Νέα Ιατρική», η οποία στο θεραπευτικό επίπεδο οξύνει τα συμπτώματα ώστε αυτά να ενταθούν ακόμα περισσότερο μιας και είναι τα «σκουπίδια» που αποβάλλει ο οργανισμός προσπαθώντας να θεραπευθεί από την πραγματική ασθένεια που είναι σε ψυχικό επίπεδο.
Η ομοιοπαθητική δηλαδή πιστεύει πως βοηθώντας τον οργανισμό να εντείνει τα συμπτώματα αυτός αποφορτίζεται και μπορεί έτσι πιο εύκολα να λυθεί το πρόβλημα που εκφράζεται στο υλικό σώμα. Επειδή όμως ξέρει πως το βασικό πρόβλημα είναι πέραν του υλικού πεδίου, στη σφαίρα της ψυχής, φροντίζει με τα φάρμακα που δίνει να επιδράσει σε αυτό το επίπεδο· και επειδή το επίπεδο αυτό, η ψυχή, δεν είναι υλικής φύσεως, γι’ αυτό και τα φάρμακα που χρησιμοποιεί είναι σε μεγάλο βαθμό «εξαϋλωμένα» έχουν περάσει από πολλές, όπως η ομοιοπαθητική τις ονομάζει «δυναμοποιήσεις», δηλαδή η ουσία που χρησιμοποιείται στο ομοιοπαθητικό φάρμακο έχει αραιωθεί πολλές φορές, έτσι ώστε, όντας εξαϋλωμένη, να μπορεί να επιδράσει στο επίπεδο της ψυχής.
Η Ομοιοπαθητική επίσης στηρίζεται και στο παρακάτω αξίωμα: «Κάθε ασθένεια θεραπεύεται από μέσα προς τα έξω, από πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα από την σειρά με την οποία εμφανίσθηκαν τα συμπτώματα» αυτό το αξίωμα που διατυπώθηκε πριν από δύο αιώνες από τον Constantine Hering, ο οποίος υπήρξε μαθητής του Samuel Hahnamann, ιδρυτού της Ομοιοπαθητικής, είναι και η βάση της Ομοιοπαθητικής και θέλει να μας πει πως όταν εμπλεκόμαστε σε μια θεραπευτική διαδικασία περνάμε σιγά-σιγά από όλα τα στάδια που συνδέονται με το πρόβλημα μέχρι τελικά αυτό να λυθεί.
Η Ομοιοπαθητική χρησιμοποιεί όπως είπαμε φάρμακα τα οποία επιδρούν στη ρίζα του προβλήματος, το οποίο πρόβλημα έχει να κάνει πάντα με την ψυχή. Ο ομοιοπαθητικός Γάλλος γιατρός Phillip Dransart αναφέρει την εξής περίπτωση που δείχνει πολύ καλά όλη την φιλοσοφία της Ομοιοπαθητικής: ένα νεαρό παιδί, μαθητής δημοτικού, χαστουκίζεται για κάποια αταξία του από τον πατέρα του μπροστά στους συμμαθητές του, κάτι που του προκαλεί ταπείνωση· μετά από αυτό το γεγονός κλείνει ο λαιμός του και παρουσιάζει και πυρετό. Ο Dransart του δίνει ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο το οποίο συνδέεται με τον θυμό και την ταπείνωση και βέβαια γρήγορα σταμάτησε ο πονόλαιμος του μικρού και ο πυρετός. Στο παράδειγμα αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πως μέσω κάθε ασθένειας εκφράζεται ένα συναίσθημα που αλλιώς δεν μπορεί να εκφρασθεί, είναι δηλαδή το σώμα ο μάρτυρας ενός ψυχικού προβλήματος και βέβαια κάθε φορά που βιώνουμε έντονα ένα συναίσθημα θα βρεθεί το πιο συμβατό με το συναίσθημα μέρος του σώματος ώστε να το εκφράσει, λες και υπάρχει ένας χημικός διαβιβαστής ανάμεσα στο συναίσθημα και στο σημείο του σώματος μέσω του οποίου αυτό εκφράζεται. Φυσικά ακόμα δεν έχει εντοπισθεί αυτή η χημική διαδικασία με την οποία γίνεται αυτή η μετατροπή, έχει όμως εντοπισθεί στατιστικά σε ικανό δείγμα η σχέση μερών του σώματος με ψυχικά συμβάντα. Αυτό που θέλουμε να εμπεδωθεί πλήρως είναι πως κατά την Ομοιοπαθητική αλλά και κατά την «Νέα Ιατρική» το σώμα λειτουργεί ως μεταφορέας του συναισθήματος, το συναίσθημα δηλαδή μετά – φέρεται στο σώμα, γι’ αυτό θα πρέπει να αναφερθούμε και λίγο σ’ αυτόν τον μεταφορικό χαρακτήρα του σώματος γιατί αυτός ο χαρακτήρας επιτρέπει στο ψυχικό να εκφρασθεί. Μόλις αναφερθούμε στην Κινέζικη ιατρική και στην Οστεοπαθητική, στα πλαίσια αυτού του βιβλίου θα εξηγήσουμε τη μεταφορική λειτουργία του σώματος και το ρόλο της στη δημιουργία αυτού που ονομάζουμε ασθένεια.
Β) Οστεοπαθητική:
στα πλαίσια των εναλλακτικών μορφών ιατρικής υπάρχει και η Οστεοπαθητική, η οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ιδιαίτερα· αυτό που προσπαθεί να πετύχει η οστεοπαθητική είναι να απελευθερώσει («ξεμπλοκάρει») σημεία στα οποία είναι εγκλωβισμένη ενέργεια, προσπαθεί επίσης να απελευθερώσει και να εντείνει τα συμπτώματα που υπάρχουν μιας και, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει και παραπάνω, η έκφραση των συμπληρωμάτων και η ανεμπόδιστη εκδήλωσή τους εγγράφεται στη θεραπευτική διαδικασία, μιας και μέσα από τα συμπτώματα ο οργανισμός πετάει τα «σκουπίδια» του. Όπως πολύ ωραία γράφει ο Jean - Jacques Crevecoeur «Η οστεοπαθητική απελευθερώνει τις λειτουργικές ή οργανικές εμπλοκές», γι’ αυτό και αυτή «προσπαθεί να αφουγκραστεί τα συμπτώματα και να ξεκινήσει μια διαδικασία που θα αποσκοπεί να φέρει στον οργανισμό πρόσθετη ενέργεια ώστε να επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συμπτωμάτων, δηλαδή την εκκένωση των σκουπιδοτενεκέδων».
Ο οστεοπαθητικός δηλαδή αποδέχεται αυτό που είναι και αξίωμα σχεδόν κάθε εναλλακτικής μορφής ιατρικής: πως δηλαδή αυτό που η κλασική ιατρική ονομάζει ασθένεια είναι η αρχή της θεραπείας και έτσι πρέπει να ερμηνεύεται, είναι η στιγμή που ο οργανισμός υλοποιεί – σωματοποιεί την πραγματική ασθένεια που είναι στο ψυχικό επίπεδο και γι’ αυτό πρέπει να τον βοηθήσουμε να την εκφράσει ακόμα περισσότερο και αυτό πρέπει να είναι το έργο του οστεοπαθητικού, να φροντίσει να μην υπάρχουν εμπόδια σε αυτήν την αποφόρτιση του οργανισμού, να ανοίγει δρόμους μέσα στο σώμα ώστε αυτό να μπορέσει να εκφράσει αβίαστα όλη την ορμητική ενεργειακή δυναμική, έτσι ώστε να γίνει δυνατή όλη η διαδικασία της απελευθέρωσης από το πρωταρχικό πρόβλημα που οδήγησε τον οργανισμό σε όλη του αυτήν την δράση για να το ξεπεράσει.
Είναι αυτονόητο πως στον οργανισμό μπορεί να υπάρχουν εμπλοκές λειτουργικές ή οργανικές, όπως παραπάνω τις ονομάσαμε, οι οποίες λειτουργούν ανασταλτικά στην εκδήλωση των συμπτωμάτων και δεν τους επιτρέπουν να βγάλουν όλη την ορμή τους· ο οστεοπαθητικός έχει χρέος να τις απεγκλωβίσει και να επιτρέψει στον οργανισμό να εκφρασθεί.
Γ) Κινέζικη ιατρική και βελονισμός
Η Κινεζική ιατρική είναι από τις παλαιότερες σχολές Ιατρικής, εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας και ασκείται βέβαια όχι μόνο στην Κίνα αλλά και σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Η κινέζικη ιατρική χρησιμοποιεί κυρίως τον βελονισμό ως μέσον θεραπείας και θα δούμε παρακάτω τι προσπαθεί να πετύχει με αυτόν.
Η βάση της Κινέζικης ιατρικής σε θεωρητικό επίπεδο είναι η άποψη της για τις δύο φάσεις της ασθένειας, η λεγόμενη «θερμή» και η «ψυχρή» φάση της ασθένειας. Η ψυχρή φάση είναι εκείνη η φάση που η ασθένειας εκκολάπτεται αλλά δεν έχει ακόμα εκδηλώσει συμπτώματα, ενώ η θερμή φάση είναι η φάση που εκδηλώνονται τα συμπτώματα. Η ψυχρή φάση έχει να κάνει με αυτό που η σύγχρονη ιατρική ονομάζει φάση του σοκ, που είναι βέβαια σε ψυχικό επίπεδο και που είναι η πραγματική ασθένεια, ενώ η θερμή φάση είναι η φάση που σωματοποιείται το πρόβλημα, που εκδηλώνονται τα συμπτώματα που το πρόβλημα εγγράφεται στη βιολογική διαδικασία, όπως γράφει και ο Sabbah στην «ολιστική βιολογία των ζωντανών υπάρξεων».
Η Κινεζική ιατρική με τον βελονισμό προσπαθεί, όπως γράφει ο Crevecoeur, να ελευθερώσει τα ενεργειακά κυκλώματα που είναι μπλοκαρισμένα και να επιτρέψει έτσι να επιταχυνθούν οι διαδικασίες επανεξισορρόπησης. Προσπαθεί δηλαδή με χρήση ειδικών βελόνων που τοποθετούνται σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος τους περίφημους «Μεσημβρινούς» να απελευθερώσει ότι είναι μπλοκαρισμένο έτσι ώστε να επιτευχθούν τα εξής:
● Να εξωτερικευθεί ότι πρέπει να εξωτερικευθεί.
● Να αποκατασταθεί η σύνδεση των τμημάτων εκείνων που πρέπει να είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους και βέβαια έτσι να κερδίσει ο οργανισμός την ισορροπία του.
Ομοιοπαθητική, οστεοπαθητική και Αρχαία Κινέζικη ιατρική είναι λοιπόν τρεις «πυλώνες» που στηρίζουν την σύγχρονη «Νέα Ιατρική» και που κατά πολλούς είναι και οι αφετηρίες της.
Απόσπασμα από το βιβλιο του Δρ. Χ. Παιζη με τιτλο ‘’Η Διαχρονική Θεραπευτική στα πλαισια της Νέας Ιατρικής’’ Αθήνα 2012
