Το βασικότερο σημείο
διαφοροποίησης της «Νέας Ιατρικής» από την παραδοσιακή ιατρική είναι οι απόψεις
τους για την ασθένεια· άλλωστε η έννοια της ασθένειας είναι και η βασική έννοια
κάθε θεραπευτικής, το πώς η κάθε θεραπευτική αγωγή βλέπει την ασθένεια, είναι
και αυτό που θα καθορίσει τους τρόπους με τους οποίους θα προσπαθήσει να την
αντιμετωπίσει και σε επίπεδο προληπτικό, που είναι και το βασικότερο – μιας και
«κάλλιον το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν», όπως έλεγε ο πατέρας της
Ιατρικής, ο Ιπποκράτης – αλλά και σε επίπεδο θεραπευτικό.
Η κλασική θεραπευτική
αντιμετωπίζει την ασθένεια περίπου σαν ένα «κτύπημα της μοίρας», κάτι που
ξαφνικά εμφανίζεται και που οφείλεται είτε σε εξωγενείς παράγοντες, π.χ. τα
μικρόβια, είτε σε ενδογενής παράγοντες, π.χ. εξασθένηση ενός οργάνου. Παρόλο
που και σήμερα κλασικοί γιατροί έστω και δειλά αποδέχονται το ρόλο των
συναισθημάτων και γενικότερα του ψυχισμού στην εκδήλωση της κάθε ασθένειας,
γενικά η κλασική θεραπευτική θεωρεί πως η ασθένεια έχει να κάνει κυρίως ή και
μόνο με το υλικό μόνο μέρος της ύπαρξής μας δηλαδή το σώμα και οι θεραπευτικές
της παρεμβάσεις σ’ αυτό απευθύνονται· γι’ αυτό και όταν όλα τα άλλα μέσα
αποτυγχάνουν, αφαιρείται το μέλος το οποίο πάσχει.
Αντιθέτως η «Νέα Ιατρική»,
στηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό και σε θεωρίες εναλλακτικών μορφών θεραπευτικής,
όπως είναι η ομοιοπαθητική, η οστεροπαθητική, η Κινεζική ιατρική (βελονισμός)
και άλλα, έχει τις εξής απόψεις για την ασθένεια:
Α) Πιστεύει πως η πραγματική ασθένεια
είναι αυτή που εμφανίζεται στο ψυχικό επίπεδο και έχει να κάνει με μία ρήξη
εσωτερική, ένα σοκ που, όπως και παραπάνω γράψαμε, το βιώσαμε αλλά δεν το
εκφράσαμε και που αυτό το σοκ ανατρέπει τη δική μας ισορροπία, την ισορροπία αν θέλετε ανάμεσα σε σώμα, πνεύμα, ψυχή. Αυτή
είναι η πραγματική ασθένεια, είναι αυτό που η κινεζική παραδοσιακή ιατρική,
ονομάζει «ψυχρή φάση της ασθένειας»,
που σημαίνει τη φάση εκείνη που η ασθένεια είναι καθαρά στο ψυχικό πεδίο δεν
είναι ορατή, δεν έχει ακόμα
εκδηλωθεί στο σώμα. Όταν εκδηλωθεί στο σώμα - που θα εκδηλωθεί, θα το
εξηγήσουμε αυτό παρακάτω - τότε έχουμε αυτό που πάλι οι Κινέζοι ονομάζουν «θερμή φάση της ασθένειας».
Β) Δέχεται πως στον προγραμματισμό της
ψυχοσωματικής οντότητας που λέγεται «άνθρωπος», μέσα από διαδικασίες
εξελικτικές αιώνων, έχει δοθεί η εντολή να μετατρέπεται η ψυχική ανισορροπία σε
σωματικό συμβάν, όπως έξοχα γράφει ο Crevecoeur, «να εγγράφεται στη βιολογική διαδικασία». Άρα λοιπόν
ο υπερκομπιούτερ που λέγεται ανθρώπινος εγκέφαλος έχει γραμμένη μία εντολή,
όταν διαταράσσεται η ψυχική ισορροπία μετά από ένα σοκ, η διαταραχή αυτή να επιλύεται με το να εκφρασθεί στο σώμα,
άρα αυτό που λέμε «ασθένεια» είναι μία
διαδικασία με την οποία ο οργανισμός προσπαθεί να επιλύσει μία
ανισορροπία που προήλθε από ένα ψυχικό σοκ. Σύμφωνα με αυτή την άποψη αυτό που
η κλασική ιατρική ονομάζει «ασθένεια» και που οι κινέζοι ονομάζουν «θερμή φάση
της ασθένειας» είναι μία διαδικασία κατά την οποία ο οργανισμός εγγράφοντας το
ψυχικό σοκ στη βιολογική διαδικασία προσπαθεί να μας θεραπεύσει από την
ανισορροπία που το σοκ έφερε. Ας το καταλάβετε καλύτερα με ένα παράδειγμα:
Έστω πως μία γυναίκα υφίσταται
υποτίμηση από τον ερωτικό της σύντροφο, την υποτίμηση αυτή την βιώνει έντονα
και δεν την εκφράζει καθόλου· αυτό θα προκαλέσει μία ανισορροπία που θα
επηρεάσει την όλη της ψυχική κατάσταση και την συμπεριφορά της. Όσο αυτή η
σύγκρουση που βίωσε δεν επιλύεται με οποιοδήποτε τρόπο, θα βρίσκεται η γυναίκα
σε μια κατάσταση ανισορροπίας και αυτή είναι η πραγματική ασθένεια. Ο οργανισμός
που έχει όπως είπαμε την εντολή να περνά στη βιολογική διαδικασία το κάθε
ψυχικό σοκ θα φροντίσει να κάνει αυτό που η ίδια η γυναίκα δεν κάνει, να
εκφράσει δηλαδή στο σώμα το ψυχικό πρόβλημα, το σώμα δηλαδή θα γίνει ο τόπος
εκδήλωσης της ψυχικής ανισορροπίας και εκφράζοντας το ψυχικό γεγονός στο σώμα ο
ανθρώπινος οργανισμός προσπαθεί να θεραπεύσει από την ασθένεια.
Φυσικά θα υπάρχει μία
συγκεκριμένη χημική διαδικασία που μετατρέπει το ψυχικό συμβάν σε σωματικό και
που για κάθε είδος σοκ έχει και αντίστοιχο μέρος του σώματος που πλήττεται. Η
χημική αυτή διαδικασία δεν έχει ακόμα εντοπισθεί, παραμένει ως αξίωμα, απλός στατιστικά έχει
εντοπισθεί σύνδεση ανάμεσα σε κάποιο ψυχικό σοκ και σε συγκεκριμένο μέρος του
σώματος· τη σύνδεση αυτή την εντόπισε ο Dr. Hamer
εξετάζοντας πολύ μεγάλο στατιστικό δείγμα και τις έρευνες του Hamer τις συνέχισαν ο Sabbah και ο Crevecoeur.
Φυσικά στα πλαίσια αυτής μας της
μελέτης θα παρουσιάσουμε τη σύνδεση ψυχικών καταστάσεων και μελών του σώματος
εξηγώντας και γιατί υπάρχει αυτή η σύνδεση (π.χ. γιατί η υποτίμηση συνδέεται με
τα οστά).
Φυσικά η άποψη αυτή της «Νέας
Ιατρικής» για την ασθένεια καθαρίζει άλλους τρόπους αγωγής και σε επίπεδο
προληπτικό και σε επίπεδο θεραπευτικό και σε επίπεδο σχέσεων θεραπευτή
θεραπευομένου και σίγουρα ανατρέπει παραδοσιακές απόψεις θεραπευτικής. Για όλα
όμως αυτά θα μιλήσουμε σε επόμενα κεφάλαια αναλυτικά· αυτό που θέλουμε να
κατανοήσετε καλά είναι πως όταν η ψυχή υποφέρει και αυτό δεν εκφρασθεί με άλλο
τρόπο, τότε υποχρεωτικά θα το εκφράσει το σώμα. Αυτή η άποψη αποκαθιστά την
ενότητα σώματος και ψυχής και δείχνει πως ο άνθρωπος είναι μία ενότητα ψυχής
πνεύματος και σώματος που, όταν «πληγωθεί» η ψυχή, τότε το πνεύμα – εγκέφαλος
θα προσπαθήσει να εκφράσει αυτήν την «πληγή», προβάλλοντας την στο σώμα
επιλέγοντας εκείνο το μέλος του σώματος που έχει συνάφεια με το ψυχικό συμβάν.
Έτσι γίνεται, γιατί έτσι αιώνες ανθρώπινης εξέλιξης βρήκαν τρόπο να
«επιλύουν» την ανισορροπία που προήλθε από ένα ψυχικό σοκ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δρ. Χ.
Παιζη με τίτλο ''Η Διαχρονική Θεραπευτική στα Πλαίσια της Νέας Ιατρικής'' Αθήνα
2012
