Το βασικό προσδιοριστικό στοιχείο
της «Νέας Ιατρικής» που την διαφοροποιεί άρδην από την παραδοσιακή Ιατρική είναι ο ολιστικός της χαρακτήρας.
Αυτό θα πρέπει να το προσδιορίσουμε καλύτερα ώστε να κατανοήσουμε περισσότερο
και την «Νέα Ιατρική».
Ολισμός είναι η φιλοσοφική εκείνη
άποψη που αντιμετωπίζει το κάθε τι ως ολότητα, ως σύνθεση δηλαδή της ενότητας
μέσα στην πολλαπλότητα ή ως ενότητα του πολλαπλού. Για να γίνει αυτό κατανοητό
θα πρέπει να τονίσουμε πως στην ολότητα
τα μέρη που την απαρτίζουν δεν αποτελούν ένα σωρό αλλά συνδέονται μεταξύ τους με εξωτερικές ή εσωτερικές σχέσεις
και ότι συμβαίνει σε ένα τμήμα επηρεάζει και τα υπόλοιπα. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα
για να γίνει απόλυτα κατανοητό: το σύνολο των αντικειμένων που έχουμε
τοποθετήσει στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου αποτελούν σωρό και όχι ολότητα, γιατί
αν απομακρύνουμε κάποια από αυτά από το παρμπρίζ δεν θα επηρεασθούν τα άλλα·
αντίθετα το σύνολο των μηχανικών μερών του αυτοκινήτου συγκροτεί μία ολότητα
και αλλαγή σε ένα τμήμα επιφέρει αλλαγές σε όλο το σύστημα. Στην ολότητα δηλαδή
όλα τα μέρη που τη συγκροτούν συνθέτουν ένα σύστημα, συνδέονται μεταξύ τους και
αλληλοεπηρεάζονται.
Ας δούμε τώρα πως όλα αυτά
εφαρμόζουν στη σφαίρα της θεραπευτικής: κατά την κλασική ιατρική το κάθε μέρος
του σώματος έχει μία δική του αυτονομία, όσο και αν συνδέεται με τα άλλα μέρη
του σώματος και βέβαια η ολότητα του σώματος διαφοροποιείται από αυτό που
ονομάζουμε «Ψυχή» ή «πνεύμα». Ο κλασικός ιατρός βλέπει το σώμα αποκομμένο από
την ψυχή και το κάθε μέρος από τα υπόλοιπα μέρη και γι’ αυτό αν κάποιο τμήμα
νοσεί βαρέως, μπορεί να προχωρήσει ως έσχατη αντιμετώπισή του, και στην
αφαίρεσή του.
Εναλλακτικές μορφές ιατρικής,
όπως η Κινεζική ιατρική (βελονισμός) ή η ομοιοπαθητική και η οστεοπαθολογία
έχουν μια διαφορετική αντίληψη, δέχονται την αλληλεξάρτηση των μελών του
σώματος και γι’ αυτό πολλές φορές για να θεραπεύσουν ένα πρόβλημα που
εμφανίζεται σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος ασκούν θεραπευτική αγωγή σε άλλο
σημείο γιατί δέχονται πως αυτά τα δύο σημεία συνδέονται μεταξύ τους και το ένα
επηρεάζει το άλλο.
Όλοι θα ξέρετε, για να φέρουμε
ένα πολύ απλό παράδειγμα, πως η περίφημη ρεφλεξολογία συνδέει το μεγάλο δάχτυλο
του ποδιού μας με το κεφάλι και για να θεραπεύει πολλές φορές πονοκεφάλους
κάνει μαλάξεις στο δάκτυλο του ποδιού.
Η «Νέα Ιατρική» είναι απόλυτα
ολιστική μιας και δέχεται την ενότητα σώματος, πνεύματος και ψυχής· ο Dr. Hamer με σαφήνεια τονίζει πως το ψυχικό
σοκ, που βέβαια είναι σε επίπεδο ψυχής, θα εκφρασθεί αρχικά στον εγκέφαλο
(πνεύμα) και μετά θα εκδηλωθεί σε συγκεκριμένο σημείο του σώματος, δέχεται
δηλαδή τον άνθρωπο ως μία ολότητα που απαρτίζεται από τρία βασικά μέρη (σώμα,
πνεύμα, ψυχή) και το ένα επηρεάζεται από το άλλο, υπάρχει μάλιστα και μία
ειδική σύνδεση που μετατρέπει τα ψυχικά συμβάντα σε εκδηλώσεις σε συγκεκριμένο
σημείο του σώματος και με έκφραση σε συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου.
Ο Crevecoeur και ο Sabbah γενικεύοντας τις θεωρίες του Hamer για τον καρκίνο
υποστηρίζουν πως κάθε ασθένεια είναι αποτέλεσμα ενός ψυχικού σοκ που
εκδηλώνεται στο σώμα, δέχονται δηλαδή και αυτοί τον ολιστικό χαρακτήρα της
ανθρώπινης φύσης και αποκαθιστούν την ενότητα ανάμεσα σε σώμα, πνεύμα και ψυχή.
Αυτός λοιπόν είναι ο ολιστικός
χαρακτήρας της «Νέας Ιατρικής» ο οποίος καθορίζει και την αντίληψή της για την
ασθένεια, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω.
Καθορίζει επίσης την όλη
θεραπευτική διαδικασία, όχι μόνο σε επίπεδο αντιμετώπισης του προβλήματος αλλά
και σε επίπεδο προληπτικό.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δρ. Χ. Παιζη με τίτλο ''Η
Διαχρονική Θεραπευτική στα Πλαίσια της Νέας Ιατρικής'' Αθήνα 2012
