Το ψιχανεμιζόμαστε να φτάνει
μέσα απ΄ τον άνεμο του Αυγούστου
Την κλαψιάρικη και ασταμάτητη
ποτιστική βροχή του Σεπτεμβρίου.
Είναι μια ανατριχίλα
Που διαπερνά τη γη
που τώρα
γυμνή και θλιμμένη παρακολουθεί έναν ξεθωριασμένο Ήλιο
Τώρα περνά και δύει
σ αυτό το φθινόπωρο που αναδύεται
ο καλύτερος χρόνος της ζωής μας
και καθώς απομακρύνεται
μας γνέφει :
ΑΝΤΙΟ
(ελεύθερη απόδοση από τα ιταλικά ενός ποιήματος του
Ουγκαρέτι)
