Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 10 χρόνια από το θάνατο της συναδέλφου Σουζάνας Ορφανού.
Η Σουζάνα στο σύντομο πέρασμά της από αυτόν τον "μη ιερό" πλανήτη υπερασπίστηκε και αγωνίστηκε να προωθήσει τη "σοβαρή" πλευρά της Αστρολογίας και ειδικά τις πιο "εσωτερικές" πλευρές της τέχνης μας, την Καρμική και την Εσωτερική Αστρολογία.
Όσοι τη γνωρίσαμε, θυμόμαστε τις διαλέξεις-μαθήματά της στο βιβλιοπωλείο "Αldebaran" πάνω στις ακτίνες, τις μυήσεις, τους εσωτερικούς και ιεραρχικούς κυβερνήτες, θέματα πρωτόγνωρα για την εποχή εκείνη, θυμόμαστε το εξαίρετο δοκίμιο της για την Καρμική Αστρολογία και το ερευνητικό της ενδιαφέρον για τις "πύλες" του Carelli, τις περίφημες "κλείδες" που, όσοι αργότερα εντρυφήσαμε σ' αυτές, γράψαμε ακόμα και βιβλία γι' αυτές ,τις πληροφορηθήκαμε πρώτα απ' αυτήν.
Ανήσυχο πραγματικά πνεύμα, νομίζω πως της ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Τάκη Σινοπούλου "είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι" και με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την απομάκρυνσή της από το δικό μας επίπεδο ύπαρξης, της αφιερώνω αυτό το στίχο και την ευχαριστώ για τις συζητήσεις που κάναμε και για τους δύο πιο αγαπημένους της ανθρώπους που μετά την "αναχώρησή" της είχα την τιμή και τη χαρά να έχω μαθητές μου ,το σύζυγό της Γιώργο και τη μαθήτριά της κυρία Αφροδίτη, που ήταν οι μόνοι που της συμπαραστάθηκαν σε όλη τη διάρκεια της βασανιστικής νόσου της.
Κλείνω αυτό το σύντομο μνημόσυνο με ένα στίχο του μεγάλου γερμανού ποιητή Hoelderlin "Wo aber sind die Freunde?"(" Όμως που είναι οι φίλοι") ,στίχος που γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρος σε μια εποχή που οι "αστρολογικές" παρέες είναι κυρίως "τσογλανοπαρέες που κάνουν κριτική" ,για να θυμηθούμε τον καυστικό Σαββόπουλο από τους "Αχαρνής", και η πλειοψηφία-δυστυχώς-των μαθητών της Αστρολογίας-αλλά και των άλλων Εσωτερικών Τεχνών-δικαιώνει στο ακέραιο τον Freud, επιδιώκοντας τη "δολοφονία του πατέρα", την ακύρωση δηλ .του δασκάλου τους και την με οποιοδήποτε τρόπο υποτίμησή του.
Σουζάννα εσύ είχες την τύχη να έχεις μαθητές σαν τα δύο πρόσωπα που παραπάνω ανέφερα που ακόμα και τώρα,10 χρόνια μετά, σε νιώθουν καθημερινά δίπλα τους.
"Μας βαραίνουν οι φίλοι/που δεν ξέρουν πια/πως να πεθάνουν" (Γ. Σεφέρης).
Αντίο, Σούζυ!
Η Σουζάνα στο σύντομο πέρασμά της από αυτόν τον "μη ιερό" πλανήτη υπερασπίστηκε και αγωνίστηκε να προωθήσει τη "σοβαρή" πλευρά της Αστρολογίας και ειδικά τις πιο "εσωτερικές" πλευρές της τέχνης μας, την Καρμική και την Εσωτερική Αστρολογία.
Όσοι τη γνωρίσαμε, θυμόμαστε τις διαλέξεις-μαθήματά της στο βιβλιοπωλείο "Αldebaran" πάνω στις ακτίνες, τις μυήσεις, τους εσωτερικούς και ιεραρχικούς κυβερνήτες, θέματα πρωτόγνωρα για την εποχή εκείνη, θυμόμαστε το εξαίρετο δοκίμιο της για την Καρμική Αστρολογία και το ερευνητικό της ενδιαφέρον για τις "πύλες" του Carelli, τις περίφημες "κλείδες" που, όσοι αργότερα εντρυφήσαμε σ' αυτές, γράψαμε ακόμα και βιβλία γι' αυτές ,τις πληροφορηθήκαμε πρώτα απ' αυτήν.
Ανήσυχο πραγματικά πνεύμα, νομίζω πως της ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Τάκη Σινοπούλου "είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι" και με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από την απομάκρυνσή της από το δικό μας επίπεδο ύπαρξης, της αφιερώνω αυτό το στίχο και την ευχαριστώ για τις συζητήσεις που κάναμε και για τους δύο πιο αγαπημένους της ανθρώπους που μετά την "αναχώρησή" της είχα την τιμή και τη χαρά να έχω μαθητές μου ,το σύζυγό της Γιώργο και τη μαθήτριά της κυρία Αφροδίτη, που ήταν οι μόνοι που της συμπαραστάθηκαν σε όλη τη διάρκεια της βασανιστικής νόσου της.
Κλείνω αυτό το σύντομο μνημόσυνο με ένα στίχο του μεγάλου γερμανού ποιητή Hoelderlin "Wo aber sind die Freunde?"(" Όμως που είναι οι φίλοι") ,στίχος που γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρος σε μια εποχή που οι "αστρολογικές" παρέες είναι κυρίως "τσογλανοπαρέες που κάνουν κριτική" ,για να θυμηθούμε τον καυστικό Σαββόπουλο από τους "Αχαρνής", και η πλειοψηφία-δυστυχώς-των μαθητών της Αστρολογίας-αλλά και των άλλων Εσωτερικών Τεχνών-δικαιώνει στο ακέραιο τον Freud, επιδιώκοντας τη "δολοφονία του πατέρα", την ακύρωση δηλ .του δασκάλου τους και την με οποιοδήποτε τρόπο υποτίμησή του.
Σουζάννα εσύ είχες την τύχη να έχεις μαθητές σαν τα δύο πρόσωπα που παραπάνω ανέφερα που ακόμα και τώρα,10 χρόνια μετά, σε νιώθουν καθημερινά δίπλα τους.
"Μας βαραίνουν οι φίλοι/που δεν ξέρουν πια/πως να πεθάνουν" (Γ. Σεφέρης).
Αντίο, Σούζυ!
